Του Δημήτρης Καραμάνης
Tον περασμένο Ιούνη,η εκκωφαντική αποχή του 48% του εκλογικού σώματος εμφανίστηκε σαν φαινόμενο απόρριψης του πολιτικού σκηνικού και ως έκφραση αποστροφής ενος μεγάλου μέρος της νεολαίας ως προς την εκλογική διαδικασία.Όταν,όμως το βράδυ της 7ης Ιούνη το αποτέλεσμα ήταν να μείνει ατσαλάκωτος ο δικομματισμός και να συλλέξει το 7,1% των ψήφων,η επίσημη έκφραση της ξενοφοβίας στη χώρα,βέβαιο είναι πως πολλά στομάχια νέων ανθρώπων σφίχτηκαν και αναθεώρησαν τα περι συνειδητής αποχής.
Στα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα,τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν συγκεκριμένες απαντήσεις και έχουν καταθέσει τα διαπιστευτήρια τους οι μεν την περίοδο 1996-2004,οι δε απο το 2004 μέχρι σήμερα.Το ΠΑΣΟΚ,τη «χρυσή» εποχή του εκσυγχρονισμού,καθιέρωσε τη εξεταστική γκιλοτίνα στο λύκειο,υποβάθμισε τα πτυχία και την παρεχόμενη γνώση στα δημόσια πανεπιστήμια και θεσμοθέτησε την ανασφάλιστη εργασία των νέων (προγράμματα stage).Η ΝΔ δεσμεύθηκε το 2004 ότι θα αυξήσει τις δαπάνες για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ,όταν το παρέλαβε στο 3,4.Σήμερα είναι στο 2,7 και η μόνη μέριμνα της ΝΔ για την παιδεία είναι να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο που επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.Στα εργασιακά διεύρυνε την εργασιακή εκμετάλλευση,αύξησε τις θέσεις σε επισφαλείς θέσεις εργασίας (3μηνες συμβάσεις με μισθό 450-550 ευρώ) και αγνόησε ηθελημένα την εφαρμογή εργατικής νομοθεσίας με αποτέλεσμα η επαρκής αμοιβή και η ασφάλιση για τους νέους εργαζόμενους να ακούγονται,πλέον,σαν ανέκδοτο.
Η πρακτική των κομμάτων του δικομματισμού δείχνει ότι από τη μία η ΝΔ υπόσχεται ακόμα χειρότερες μέρες και το ΠΑΣΟΚ ούτε θέλει,ούτε μπορεί να απεξαρτηθεί από το κυβερνητικό παρελθόν του το οποίο,σημειωτέον, εκθειάζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν τα στελέχη του.
Η νεολαία,έχει δείξει ότι ξέρει τον τρόπο να απαντά όταν θίγονται τα δικαιώματα της και αυτό το θυμούνται καλά και το ΠΑΣΟΚ (μαθητικές κινητοποιήσεις επί Αρσένη,κινητοποιήσεις για τον ΑΣΕΠ) και η ΝΔ (φοιτητικές κινητοποιησεις επί Γιαννάκου,Δεκέμβρης 2008).Έχουν και οι δύο πικρή εμπειρία για το τι μπορεί να συμβεί όταν οι νέοι και οι νέες αποφασίζουν να διεκδικήσουν και να παλέψουν.Αυτές οι μάχες του νεολαιίστικου κινήματος είναι που δίνουν ώθηση και πνοή στο όραμα της Αριστεράς και στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.Γι αυτό το λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην καρδιά των κινητοποιήσεων όλο το προηγούμενο διάστημα και παρήγαγε ένα πλαίσιο προγραμματικών θέσεων για τη νεολαία που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα που ξεκινά από τη συνολική αλλαγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας με άξονα την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την άυξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία και την έρευνα και φτάνει μέχρι την κατάργηση της επισφαλούς εργασίας των νέων με ταυτόχρονη αύξηση των θέσεων εργασίας πλήρους αποκλειστικής απασχόλησης.
Η Αριστερά,μπορεί κάποτε να ήταν η φωνή που προιδέαζε το λαό για το τι ετοιμάζει η γαλαζοπράσινη λαίλαπα αλλά και που στεκόταν αμήχανη όταν έπρεπε να ορθώσει συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο.Η «συμπαθητική» Αριστερά που συμπλήρωνε το κοινοβουλευτικό κάδρο,σήμερα είναι μια Αριστερά που παίρνει δύναμη από τους αγώνες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας και οριοθετεί τις προγραμματικές της αιχμές.Με λίγα λόγια η Αριστερά σήμερα,με όχημα τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς,γίνεται χρήσιμη,αποτελεσματική και επικίνδυνη για τους από πάνω.
Στις 4 Οκτώβρη,οι νέοι και οι νέες δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.Είναι στο χέρι τους να δώσουν στην κάλπη,την απάντηση που έδωσαν οι φοιτητές,οι νέοι εργαζόμενοι,οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί,οι άνεργοι στους δρόμους τις χώρας τα τελευταία τρία χρόνια.
Για κάποιους η Αριστερά είναι τρόπος ζωής,για άλλους μόδα και για άλλους απλώς άλλο ένα «μαγαζάκι».Σήμερα όμως η ύπαρξη και η ενίσχυση της ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς,του ΣΥΡΙΖΑ,είναι ανάγκη.Όχι μόνο για τους αριστερούς και τις αριστερές.Για όλη την κοινωνία.
