Η Κερατέα παράδειγμα αγώνα

Μεγαλειώδης συγκέντρωση και πορεία μετά την εισβολή των ΜΑΤ σε σπίτια.

Είναι δύσκολο να γράψεις για τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Κερατέα χωρίς να μη σε πιάνει βδελυγμία για τη σύμπραξη μεγαλοεργολάβων, μέσων ε(ξ)ημέρωσης και κυβέρνησης. Για να προστατευτούν τα συμφέροντα του Μπόμπολα και των τραπεζών που τον στηρίζουν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν διστάζει να εφαρμόσει την πιο σκληρή καταστολή για να μπορέσει να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των κατοίκων. Αντιθέτως η κυβερνητική τακτική της καταστολής είναι αυτή που έχει που καλλιέργησε το μίσος, την οργή και το αξιοθαύμαστο πείσμα των κατοίκων του χωριού.
Όταν περπατήσεις στην Κερατέα, από την πρώτη στιγμή, καταλαβαίνεις ότι η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι.
Αυτό φαίνεται από τις μαύρες σημαίες στους δρόμους που οδηγούν στην πλατεία, τις αφίσες στους τοίχους που γράφουν «έχουμε πόλεμο» και τα σημειώματα στα μαγαζιά της περιοχής «είμαστε κλειστά λόγω συμμετοχής στον αγώνα. Για την Κερατέα ρε γαμώτο».
Την Τρίτη 8/2, το βράδυ, οι δρόμοι και τα στενά γύρω από την πλατεία της πόλης μετατράπηκαν σε εμπόλεμη ζώνη όταν ασφαλίτες με τη συνοδεία ΜΑΤ, συμπεριφερόμενοι σαν νονοί της νύχτας έμπαιναν σε σπίτια ψάχνοντας τους «κακοποιούς», χτυπούσαν και έβριζαν ηλι κιωμένους και γυναίκες δημιουργώντας καθεστώς τρομοκρατίας και αποδεικνύοντας ποιους εξυπηρετεί αυτή η κυβέρνηση μέσω των ΜΑΤ. Και ποιος είναι ο παράνομος στην υπόθεση.

Συνεχίζει την παρανομία
η κυβέρνηση
Σχεδόν δύο μήνες μετά την απόφαση του Ειρηνοδικείου που έκρινε ως παράνομη τη συνέχιση των εργασιών, η κυβέρνηση παράνομα και προκλητικά συνεχίζει να φυλά τα μηχανήματα των εργολάβων, να απαγορεύει στους ιδιώτες την πρόσβαση στις περιουσίες τους, να κρατά κλειστούς τους γύρω δρόμους και να βάζει τους φρουρούς της (ΜΑΤ και ασφαλίτες) να εισβάλλουν στα σπίτια των κατοίκων, να ξυλοκοπούν, να βρίζουν, να σηκώνουν σε ευθεία βολή τα όπλα απειλώντας τους κατοίκους. Έχει κηρύξει πόλεμο στην περιοχή επιστρατεύοντας όλα τα μέσα αλλά δεν υπολόγισε την αντοχή και τη δύναμη της οργής του κόσμου.
Μεγαλειώδης
συγκέντρωση και πορεία
Την επομένη οι κάτοικοι απάντησαν αποφασιστικά και μαζικά με τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στην πλατεία της περιοχής και την μεγαλύτερη μέχρι τώρα πορεία που άγγιζε τις 5.000 κόσμου. Σε κλίμα θυμού και αισιοδοξίας οι μαθητές δεν σταματούσαν να φωνάζουν συνθήματα κατά της αστυνομοκρατίας που επικρατεί και ο κόσμος να κουνά το κεφάλι και να χειροκροτεί στις δηλώσεις του δημάρχου κ. Λεβαντή.
«Η ωμή βία της εξουσίας, χαλυβδώνει την θέληση όλων μας. Το δίκιο δεν αντιμετωπίζεται με δακρυγόνα, απειλές, συλλήψεις και τρομοκρατία. Το Οβριόκαστρο είναι αρχαιολογικός χώρος, ιστορικός τόπος και περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους. Έτσι θα παραμείνει. Φυλάμε Θερμοπύλες !! Θα νικήσουμε.»
Μεταξύ άλλων τη συγκέντρωση χαιρέτησε εκπρόσωπος του κινήματος «Δεν πληρώνω» τονίζοντας πως «Είμαστε ένα κίνημα. Σπάμε τις μπάρες που βάζουν στη ζωή μας» .Εκπρόσωπος των φοιτητικών συλλόγων καταχειροκροτήθηκε λέγοντας «Ξέρουμε καλά τη βία που σας ασκείτε. Είναι η ίδια με αυτή που βιώνουμε στις πορείες στην Αθήνα όταν υπερασπιζόμαστε το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο μετατρέπουν σε πανεπιστήμιο της αγοράς και μας κατηγορούν για κουκουλοφόρους και ταραξίες. Πρέπει να αντιταχθούμε στα σχέδια κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ σε όλους τους τομείς. Είμαστε τα παιδιά σας και είμαστε μαζί σας». Αρκετοί από τους δημοτικούς συμβούλους επανέλαβαν πως «θα γίνει της Κερατέας σε όλη την Ελλάδα» μετά τη λήξη του δημοτικού συμβουλίου το οποίο κήρυξε το δήμο σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης».
Μετά τη λήξη της συγκέντρωσης οι κάτοικοι συμφώνησαν με την πρόταση του δημάρχου για πορεία προς το μπλόκο και όλοι ξεκίνησαν να κατηφορίζουν ακούγοντας συνέχεια «κοίτα κόσμο», «κοίτα που φτάνει η πορεία».
Παιδιά δημοτικού μέχρι λυκείου, παπάδες, τοπικοί φορείς, μανάδες, ηλικιωμένοι, νέοι σε ένα κλίμα που αντιλαμβανόσουν εύκολα ότι όλα κρέμονται από μια κλωστή. Φτάνοντας μπροστά από τους αστυνομικούς φωνάζοντάς συνθήματα όπως «τσιράκια του Μπόμπολα»-«γιουσουφάκια του Παπανδρέου για ψίχουλα»(sic) και οργισμένοι για την παρακρατική και κατοχική δράση τους ανάγκασαν τις κλούβες και τους κρυμμένους πίσω από τις ελιές ματατζήδες να κάνουν περίπου 300μ. πίσω.

Ελεύθεροι οι συλληφθέντες - δίωξη στον πρώην δήμαρχο
Οι πέντε συλληφθέντες των επεισοδίων της Τρίτης αφέθηκαν ελεύθεροι την Παρασκευή το πρωί με περιοριστικούς όρους. Πληροφορίες αναφέρουν πως ο πρώην δήμαρχος Κερατέας, Σταύρος Ιατρού, θα κληθεί να απολογηθεί σχετικά με ποινική δίωξη που έχει ασκηθεί σε βάρος του για εξύβριση και παραβίαση του νόμου περί όπλων.
Ο ίδιος δήλωσε στο Δρόμο:«Δεν ξέρω το ακριβές περιεχόμενο της ποινικής δίωξης, διότι δεν έχω προσκληθεί ακόμη για καταθέσεις ωστόσο έμαθα από τη δικογραφία που υπήρχε για τα πέντε άτομα που κατηγορούνταν ήδη ότι υπάρχει ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για συμμετοχή μου στα γεγονότα, στα επεισόδια και μάλιστα αναφέρετε για κάποια πράξη με ένα αυτοκίνητο που, εν πάση περιπτώσει, πήγε να πέσει πάνω σε αστυνομικούς.
Όταν θα λάβω γνώση, φυσικά και θα αντικρούσω. Αυτό που είναι απολύτως βέβαιο είναι ότι τόσο τα 37 άτομα που έχουν συλληφθεί και έχουν οδηγηθεί στον εισαγγελέα μέχρι σήμερα όσο και εμένα μας κατηγορούν προσχηματικά με κατασκευασμένες κατηγορίες για να κάμψουν τον αγώνα μας. Το μήνυμά μας είναι ότι δεν μας κάμπτει τίποτα, έχουμε δίκιο, υπερασπιζόμαστε τον τόπο μας και ο αγώνας συνεχίζεται. Δύο μήνες στα χαρακώματα και όσο πάει μέχρι να νικήσουμε».

Ξένια Πηρούνια

ΕΔΑ, το νέο πρόσωπο της Αριστεράς

Του Γιώργου Σταθάκη

Με την ευκαιρία ενός σημαντικού βιβλίου

Ένα εξαιρετικό βιβλίο εκδόθηκε πρόσφατα από ένα ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, τον Τάσο Τρίκκα (ΕΔΑ 1951-1967. Το νέο πρόσωπο της Αριστεράς, πρόλογος Μ. Γλέζος, Θεμέλιο, Αθήνα 2009). Δίτομο και μεγάλης έκτασης (1.400 σελίδες), αποτελεί ένα επίπονο σχέδιο ανάλυσης μιας από τις πιο σημαντικές περιόδους της Αριστεράς στη χώρα μας, της ιστορίας της ΕΔΑ.

Το βιβλίο είναι γραμμένο χρονολογικά, ακολουθεί δηλαδή τις σημαντικές στιγμές από την ίδρυση της ΕΔΑ το 1951, δύο μόλις χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, μέχρι το τέλος της, την έλευση δηλαδή της δικτατορίας το 1967. Πρόκειται για έναν κύκλο ο οποίος ουσιαστικά κλείνει για την Αριστερά με τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968.

Η ΕΔΑ αποτελεί τη δεύτερη σημαντική, μετά το ΕΑΜ, στιγμή ανόδου της Αριστεράς στην Ελλάδα, που κορυφώνεται με τις εκλογές του 1958. Όπως υποστηρίζει ο Γλέζος στην Εισαγωγή του έργου, η ΕΔΑ και το ΕΑΜ συνδέονται, καθώς η ΕΔΑ αποκατέστησε τις παραδοσιακές συμμαχίες του ΕΑΜ που είχαν διαρραγεί στη διάρκεια του Εμφυλίου. Κυρίως όμως πέτυχε τη γρήγορη ανασυγκρότηση της Αριστεράς και την έντονη παρουσία της στην πολιτική ζωή.

Σε κάθε ιστορική αναζήτηση της πορείας της Αριστεράς στον 20ό αιώνα το υπολανθάνον διακύβευμα είναι πλέον η ερμηνεία της "ήττας". Η κομμουνιστική Αριστερά διέγραψε, από το 1917 έως το 1989, έναν μεγάλο ιστορικό κύκλο ανόδου και πτώσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, όπως αυτό εκφράστηκε, σε συμβολικό επίπεδο, με τη Ρώσικη και την Κινέζικη Επανάσταση και φυσικά στη Δυτική Ευρώπη με τις τύχες των κομμουνιστικών κομμάτων στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία, την Ελλάδα και αλλού.

Θεωρώ ότι αυτό το υπολανθάνον ερώτημα διατρέχει το βιβλίο, καθώς ο Τρίκκας με πολύ συστηματικό τρόπο καταγράφει τα σημεία τομής που μπορούν να αναδείξουν τις ερμηνευτικές στιγμές για την κρίση η οποία επακολούθησε. Ως προς αυτό, η δομή του βιβλίου ακολουθεί με πειστικό τρόπο, σε κάθε περίοδο που εξετάζει, ορισμένους θεμελιακούς άξονες στις διεθνείς εξελίξεις και ορισμένα θεματικά πεδία στο εθνικό επίπεδο.

Το διεθνές πλαίσιο

Στα διεθνή διακρίνονται ορισμένα καθοριστικά στοιχεία:

1. Οι εξελίξεις και οι αλλαγές στο ΚΚΣΕ. Η έμφαση εδώ δίνεται στο 20ό Συνέδριο του 1956 και την αποσταλινοποίηση, καθώς και στην επαναφορά των συντηρητικών δυνάμεων στο ΚΚΣΕ με την απομάκρυνση του Χρουτσόφ το 1964 και την έναρξη των διώξεων συγγραφέων το 1967. Στο βιβλίο θεωρείται δεδομένη η προσκόλληση του ΚΚΕ στο ΚΚΣΕ. Οι αλλαγές στην πολιτική, πέρα από τις μεγάλες στιγμές της αποπομπής του Ζαχαριάδη, αφορούν ιδέες και σκέψεις που υπάρχουν στο ΚΚΣΕ για τον ίδιο τον ρόλο της ΕΔΑ και την πολιτική του ΚΚΕ απέναντί της. Συνεπώς, εντάσσονται σε γεωπολιτικές και άλλες παραμέτρους, που αναπόφευκτα εμπλέκονται και αφορούν τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, την Τουρκία, τη Μέση Ανατολή και τις παγκόσμιες ισορροπίες, γεγονότα που σε ορισμένα επίμαχα θέματα, όπως το Κυπριακό, δημιουργούν εντάσεις ανάμεσα στην ΕΔΑ, εν μέρει και το ΚΚΕ και το ΚΚΣΕ. Αυτές εκδηλώνονται ανοικτά.

2. Οι συγκρούσεις εντός του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με πιο σημαντικές τις ρήξεις της Μόσχας με τον Τίτο (1947) και τη σύγκρουση της Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης (1961). Στα Βαλκάνια οι ενδοκομμουνιστικές συγκρούσεις έχουν ως άμεσο αντίκτυπο τη δημιουργία ενός πολυδιασπασμένου κομμουνιστικού κόσμου με την ανεξάρτητη πορεία της Γιουγκοσλαβίας, την αλβανική απομόνωση (κινέζικη επιρροή), τη σοβιετόφιλη Βουλγαρία και την ιδιόμορφη Ρουμανία. Η ελληνική Αριστερά, ενώ είναι επικεντρωμένη σε άλλα θέματα, βρίσκεται διαρκώς εμπλεγμένη στις διενέξεις αυτές, με δραματικές, κάθε φορά, συνέπειες.

3. Ο Ψυχρός Πόλεμος και η πολιτική της Ειρηνικής Συνύπαρξης ως το δίπολο που καθόρισε, στις διάφορες φάσεις του, το διεθνές περιβάλλον. Αυτό είχε προφανείς συνέπειες, όχι μόνο στις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας (η ενσωμάτωση σε διεθνείς οικονομικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς), αλλά και στις μετατοπίσεις που επεδίωξε η αμερικάνικη ηγεσία αναφορικά με το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και την ανοικτή της υποστήριξη προς συγκεκριμένες πολιτικές "λύσεις".

4. Στις συνθήκες αυτές, οι επιλογές στρατηγικής και διεθνούς πολιτικής της ΕΔΑ, ισορροπημένα, κινήθηκαν αναγκαστικά σε πιο μετριοπαθείς και προσεκτικές διατυπώσεις, εν πολλοίς πρωτοπόρες για την εποχή. Η απεμπλοκή από το δυτικό στρατόπεδο ή η χαλάρωση των όρων ένταξης σε αυτό δεν οδηγούσε στο ανεφάρμοστο της ένταξης στο ανατολικό μπλοκ. Αντίθετα, καθιστούσε πιο ρεαλιστική την πολιτική της αυτοδιάθεσης και μιας πιο ανεξάρτητης πορείας. Συνεπώς, οι διαρκείς εντάσεις μεταξύ ΕΔΑ και ΚΚΕ ελλόχευαν σε ένα πολιτικό περιβάλλον όπου οι θεμελιακές επιλογές είχαν, εκ των πραγμάτων, διαφορετικούς προσανατολισμούς.

Οι κρίσιμες εσωτερικές εξελίξεις

Οι εσωτερικές εξελίξεις καθορίζονται από κρίσιμες εξελίξεις στους βασικούς πολιτικούς πυλώνες του πολιτικού συστήματος:

1. Την πολιτική της Δεξιάς, η οποία παραμένει ο ηγεμονικός πυλώνας στο μετεμφυλιακό κράτος, καλύπτοντας τρεις σχετικά αυτόνομους πόλους: το κοινοβουλευτικό κόμμα (Συναγερμός, ΕΡΕ), το Παλάτι και το Στρατό (παλιός και νέος ΙΔΕΑ). Η αντιμετώπιση της Αριστεράς περνάει διάφορα στάδια, με μόνιμο όμως φόντο τις εκτελέσεις, τις δολοφονίες, τις φυλακίσεις και τις εξορίες μέχρι το 1963. Αυτό το διττό καθεστώς διώξεων και ταυτόχρονης νομιμότητας της ΕΔΑ παρουσιάζεται με εξαιρετικό τρόπο από τον Τρίκκα. Με εξαιρετική δεινότητα αναλύει το φαινομενικά παράδοξο πώς τα δύο αυτά στοιχεία διατηρούν την αυτονομία τους, κάτι που καθιστά ερμηνεύσιμη την αταλάντευτη στρατηγική της ΕΔΑ και την πολιτική των συμμαχιών της, ακόμα και όταν εκτελούνται ή φυλακίζονται στελέχη της.

2. Η μεταβαλλόμενη αρχιτεκτονική των τριών πυλώνων της Δεξιάς αποτελεί, βέβαια, βασικό ερμηνευτικό εργαλείο για την κατανόηση των διαδοχικών αποπομπών Καραμανλή και Παπανδρέου από το Παλάτι και της τελικής αυτονόμησης του Στρατού από το Παλάτι, που έκανε δυνατή τη δικτατορία.

3. Την κατάσταση στο Κέντρο, όπου η πολυδιάσπαση σε δύο ή τρεις βασικούς σχηματισμούς παραμένει χαρακτηριστικό όλης της περιόδου από την κυβέρνηση Πλαστήρα το 1950-1952, μέχρι την Ένωση Κέντρου το 1963-1965. Το Κέντρο και η περιπετειώδης πορεία του τη δεκαετία του 1950 εκφράζει αφενός τη δυναμική του αριστερού πόλου στην ελληνική κοινωνία, αφετέρου την εξαιρετικά πλατιά και ενωτική πολιτική της ΕΔΑ την περίοδο αυτή, παρά τη σταδιακή μετατροπή της σε ενιαίο κόμμα και τις απόπειρες ενίσχυσης των "κομμουνιστικών" στοιχείων της.

4. Τη στρατηγική της "δημοκρατικής στροφής", η οποία αποτελεί κομβικό σημείο στην αντίληψη της ΕΔΑ και αφορά την επιδίωξη μόνιμα μιας συμμαχίας με το Κέντρο, ικανής να ανατρέψει την πολιτική ηγεμονία της Δεξιάς. Αυτό εκδηλώνεται στην πρώτη επιτυχία, στην κοινή κάθοδο στις δημοτικές εκλογές του 1954, στις εκλογές του 1956, τις οποίες όμως κερδίζει, έστω οριακά, ο Καραμανλής, αλλά δεσμεύει την ΕΔΑ και στις περιόδους όπου ενισχύεται (1958) ή αποδυναμώνεται από την άνοδο του Κέντρου (1961, 1963).

5. Την σχέση του "μέσα" και του "έξω" στην κομμουνιστική Αριστερά και την ιστορική διαμόρφωση των όρων της πολιτικής ρήξης του 1968, που στοιχεία της ενυπάρχουν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας το 1950. Εδώ το βιβλίο είναι εξαιρετικό, καθώς καλύπτει λεπτομερώς την ιστορική διαδρομή των διαφωνιών από την αρχή μέχρι το τέλος, με εκτενείς αναφορές σε κείμενα, συναντήσεις, πρόσωπα, διεθνείς επιρροές.

6. Την αδυναμία της ΕΔΑ και του ΚΚΕ να προσαρμοστούν σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία υπό τη δυναμική της μεταπολεμικής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Ο Τρίκκας καταγράφει, επί μακρόν, τις θεωρητικές προσπάθειες των ηγετών, τις αποτυπώσεις στα συνέδρια της ΕΔΑ και αλλού για την κατανόηση αυτών των αλλαγών, που παραμένουν όμως ελλειπτικές εν μέσω της γενικότερης υποβάθμισης της θεωρητικής δουλειάς που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο (με τις λαμπρές εξαιρέσεις τηςΕπιθεώρησης Τέχνης, της μαρξιστικής εβδομάδας κ.ά., που επίσης αναφέρονται εκτενώς στο βιβλίο).

Ο Γιώργος Σταθάκης διδάσκει πολιτική οικονομία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

πηγή: ΑΥΓΗ

Είμαι απολυμένος, φτωχός, μόνος και οργισμένος

«Εργάστηκα σκληρά καιρό τώρα σε ένα έργο που ανέλαβαν να φτιάξουν ελληνικές και ξένες εταιρείες. Είπαν πως είναι το πιο σημαντικό έργο για τη Δυτική Ελλάδα. Δούλεψα με το κεφάλι κάτω μέσα στις γαλαρίες χωρίς να βλέπω το φως του ήλιου για 10 ώρες τη μέρα. Αναγκάστηκα να κάνω χίλιες δυο δουλειές για να μην με διώξουν. Έμπαινα με το ζόρι στη γαλαρία πριν ακόμη καθαρίσει η ατμόσφαιρα για να μην με διώξουν. Ανέχθηκα το χλευασμό και τις απειλές για να μην με διώξουν. Ανέχθηκα να τρώω το κολατσιό μου στο πόδι μέσα στην τρύπα για να μην με διώξουν. Φοβόμουν να απεργήσω για να μην με διώξουν».

Χθες έμαθα πως οι τράπεζες που θέλουν να μου πάρουν το σπίτι γιατί καθυστέρησα τις δόσεις του δανείου σταματούν παράνομα να βάζουν λεφτά στο έργο. Έμαθα ακόμη πως οι εταιρείες που φτιάχνουν το έργο βάζουν ψίχουλα και πληρώνονται από τα διόδια. Το κράτος με κάλεσε να πληρώνω διόδια και να μην είμαι τζαμπαζής γιατί αλλιώς θα σταματήσουν τα έργα. Άρχισα να πληρώνω γιατί φοβήθηκα μην σταματήσει το έργο και με διώξουν.Τα Χριστούγεννα έδιωξαν 30 συναδέλφους μου. Δεν φώναξα γιατί δεν ήμουν μέσα σε αυτούς. Αναγκάστηκαν, είπαν, να τους διώξουν αλλά αν ξαναρχίσει το έργο θα τους προτιμήσουν. Βέβαια ποτέ ως τώρα δεν ξαναπήραν κάποιον πίσω στη δουλειά.

Μετά τις απολύσεις έκανα όλο και πιο πολλές δουλειές γιατί φοβόμουν να μην με διώξουν. Περισσότερη κούραση, περισσότερο άγχος και λίγες κουβέντες. Μόνο φήμες για κλείσιμο του έργου και περισσότερες απολύσεις. Έκανα πως δεν άκουγα γιατί φοβόμουν πως θα με απολύσουν και άντε να ξαναβρείς δουλειά.

Σήμερα με απέλυσαν μαζί με άλλους 40 συναδέλφους. Θα μας απολύσουν όλους, είπαν. Επιτέλους μου έφυγε ο φόβος.
Μα νιώθω οργή. Για το κράτος που δεν έκανε τίποτα για να μην απολυθώ. Οργή για τις τράπεζες που σταμάτησαν με το έτσι θέλω να βάζουν τα λεφτά και τώρα θα μου πάρουν το σπίτι. Για τις εταιρείες που φτιάχνουν το έργο τζάμπα και με πετούν στο δρόμο γιατί εκβιάζουν για περισσότερα.

Τώρα ήρθε η ώρα να προκαλέσω εγώ τον φόβο. Να σταματήσουν να απολύουν, να ξαναγυρίσουμε όλοι στις δουλειές μας και να τελειώσει ο δρόμος για να μην σκοτώνονται άνθρωποι οδηγώντας.

Δεν είμαι μόνος. Είμαστε πολλοί και θα νικήσουμε γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.

Τελικά ο φόβος δεν ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος».

Ένας από τους 70 απολυμένους της VINCI στον βωμό του κέρδους. Πρώην φοβισμένος και νυν οργισμένος.

πηγή:δρόμος