Τα σύγχρονα τανκς

Κεντρικό καθήκον ο λαϊκός ξεσηκωμός.    Του Χρίστου Καραμάνου.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν είναι απλά μια κυβέρνηση χωρίς «λαϊκή νομιμοποίηση». Είναι μια κυβέρνηση που επιβλήθηκε πραξικοπηματικά από τους «Eυρωπαίους εταίρους» και στηρίχθηκε, με κάθε τρόπο, από τους ντόπιους μεγαλοαστικούς ομίλους.

Ήταν η απάντησή τους στη μεγάλη αγανάκτηση του λαού απέναντι στη νέα Δανειακή Σύμβαση και το καθεστώς της επιτροπείας.

Αγανάκτηση που κορυφώθηκε στις παρελάσεις στις 28 Οκτώβρη, χωρίς καν να γίνουν γνωστές οι ανατριχιαστικές «λεπτομέρειες» όπως αυτή για τα επιτόκια δανεισμού, που θα σκαρφαλώσουν στα επίπεδα του 8%. Κι όμως, το κύριο καθήκον της νέας

κυβέρνησης και του «μαύρου μετώπου» (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ) είναι η υπογραφή αυτής της επαίσχυντης Δανειακής Σύμβασης,ορόσημου της «νέας κατοχής». Αν αυτό δεν είναι πραξικοπηματική μεθόδευση, τότε τι είναι; Η ίδια η ανάδειξη του πρωθυπουργού

έγινε με μια συνταγματική ακροβασία (στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση), ενώ η πιο πραγματική προσέγγιση είναι ότι αυτό που έγινε είναι αντίθετο με το Σύνταγμα (άρθρα 37 και 38). Όταν σε ένα τέτοιο κορυφαίο πολιτικό ζήτημα, δηλαδή στην επιλογή του πρωθυπουργού, η απόφαση ανήκει στο ευρω-διευθυντήριο, τότε καταλαβαίνουμε ότι η χούντα είναι πλέον εδώ. Ακόμη, έχουμε

κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ίδια η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση (και, μάλιστα, τόσο αναβαθμισμένη) είναι επίσης ευρωπαϊκής και τροϊκανής έμπνευσης - όχι ότι δεν έχουν τεράστια ευθύνη οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Γίνεται, ακριβώς γιατί πρέπει να επιβληθούν -ξεκινώντας από το πειραματόζωο Ελλάδα- νέα, αντιδραστικά, ακροδεξιά και νεοφασιστικά μοντέλα διακυβέρνησης

σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Άλλωστε, το κόμμα που είναι πιο συγγενές με το λόγο του Παπαδήμου είναι το ΛΑΟΣ.

Ας θυμηθούμε ότι το 2006 η κυβέρνηση Καραμανλή με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ -αυτό παραπέμπει στο σήμερα- προώθησε τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Αυτή αφορούσε μια σειρά διατάξεις, όχι μόνο το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, μεταξύ των

οποίων και το ζήτημα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Τότε, όλοι οι αστικοί σχεδιασμοί κατέρρευσαν από το εκπαιδευτικό κίνημα που χτύπησε ακριβώς στον «αδύναμο κρίκο». Η αλήθεια είναι ότι αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει ο αστισμός της Ελλάδας με τη Συνταγματική Αναθεώρηση του 2006 -2008, το περνάει τώρα με τα Μνημόνια, με τα Μεσοπρόθεσμα και τις Δανειακές Συμβάσεις, οι διατάξεις των οποίων καταργούν το μισό Σύνταγμα της Ελλάδας. Υπό την ισχυρή ώθηση και πολιτική δύναμη εκβιασμού των ιμπεριαλιστικών κέντρων (τρόικα, Ε.Ε., ΔΝΤ).

Συνεπώς, σήμερα δεν είμαστε μπροστά σε απομονωμένα περιστατικά συνταγματικών εκτροπών, όπως μάλλον λανθασμένα εκτιμούν ηγεσίες της Αριστεράς, τη στιγμή μάλιστα που άλλες θεωρούν ότι δεν έγινε δα και κάτι ποιοτικά διαφορετικό. Άλλωστε, καπιταλισμό είχαμε, καπιταλισμό έχουμε. Είμαστε μπροστά σε μια ακραία αντιδραστική και συνολική στροφή της πολιτικής

διακυβέρνησης: είμαστε μπροστά σε μία χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα ο οποίος μάλιστα σιγά-σιγά ξηλώνεται. Ναι, αλλά μπορούμε και μιλάμε ελεύθερα, αντιτείνουν ορισμένοι φίλοι στην Αριστερά. Όμως, γι’ αυτούς ακόμη και η χρεοκοπία ήταν κάτι σαν

κόλπο, ήταν «παραμύθι χωρίς δράκο». Ας μην εκπλαγούν, λοιπόν, αν κάποια στιγμή δουν να αναστέλλονται και τυπικά διατάξεις

του Συντάγματος.

Τα σύγχρονα τανκς

Μιλάμε για τις τράπεζες και τα ΜΜΕ. Οι τράπεζες λειτουργούν σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας, έχουν παράσχει τεράστια δάνεια

στους επιχειρηματικούς ομίλους, η αστική τάξη έχει μετατρέψει τα δάνεια αυτά σε δικά της κέρδη αδιαφορώντας για το αν οι

επιχειρηματικοί όμιλοι θα χρεοκοπήσουν, η αστική τάξη έχει βγάλει αυτά τα κέρδη σε ασφαλή καταφύγια στο εξωτερικό και πλέον

καλείται το κράτος να σώσει τις τράπεζες, απορροφώντας τεράστια ποσά από το δημόσιο ταμείο. Πρόκειται για κεντρικό

χαρακτηριστικό του συστήματος, για κεντρικό μηχανισμό ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των ζημιών που έχει

θεσμοθετηθεί με μια προκλητικά αδιάφανη νομοθεσία η οποία καλά κρατεί, παρά τις κορώνες περί «διαύγειας».

Η χούντα καλείται να καλύψει πολιτικά αυτόν τον άθλιο μηχανισμό αφαίμαξης της κοινωνίας. Πάνω από 40 δισ. σε ρευστό και

δεκάδες επιπλέον δισ. σε εγγυήσεις θα έχουν ρουφήξει οι τράπεζες αν ολοκληρωθεί η επαίσχυντη Δανειακή Σύμβαση.

Τα ΜΜΕ είναι ο βασικός μηχανισμός ελέγχου της κοινωνικής συνείδησης. Λίγο, πλέον, απέχουν από τη χουντική ΥΕΝΕΔ. Ένας

εσμός τηλεαστέρων και αναδυόμενων γλειφτών και παπαγάλων αναλαμβάνει να θέσει πλαστά διλήμματα νομιμοποίησης της «νέας

κατοχής», να αποκρύπτει την αλήθεια, να συκοφαντεί κάθε αγώνα και κάθε αντισυστημική δράση, να διοχετεύσει τη λαϊκή

αγανάκτηση στους τεχνητούς διαχωρισμούς μέσα στην κοινωνία.

Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ χρηματοδοτούνται αδρά από τις τράπεζες, χρωστούν τεράστια ποσά στην εφορία και το ΙΚΑ, ενώ το

κράτος αδιαφορεί - και σε ορισμένες περιπτώσεις εκβιάζει. Το πιο κραυγαλέο: όλη ιδιωτική τηλεόραση λειτουργεί χωρίς άδεια, είναι

παράνομη, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας (απόφαση 3678/10) και σφετερίζεται παράνομα το δημόσιο και κοινωνικό

αγαθό που λέγεται «συχνότητες». Σε αγαστή συνεργασία με το «κράτος τους», ελέγχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, εντελώς

πραξικοπηματικά, τον αέρα που αναπνέουμε ή αλλιώς το «οξυγόνο» της σύγχρονης δημοκρατίας.

Ξεσηκωμός ή εκλογές;

Έχει πολύ σωστά επισημανθεί ότι οι χούντες πέφτουν είτε από το λαϊκό ξεσηκωμό είτε από εθνικές τραγωδίες. Αυτό έγινε το

’73-’74 στην Ελλάδα. Σήμερα ζούμε στη χώρα μας διαδοχικά βήματα μιας πρωτόγνωρης κινητοποίησης της κοινωνίας, από τις

πλατείες μέχρι τις παρελάσεις και από τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων μέχρι την αντίσταση στα χαράτσια. Σήμερα, για την

Αριστερά, πρώτιστο καθήκον είναι να πρωτοστατήσει στο λαϊκό ξεσηκωμό. Να πυροδοτήσει ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο, που μέσα

από αυτό να οργανωθεί ο ξεσηκωμός, η αντίσταση και η ανατροπή της χούντας και της «νέας κατοχής». Ξεκινώντας από ένα πλατύ

μέτωπο του «όχι» στη Δανειακή Σύμβαση.

Δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντα αυτά η ηγεσία των επίσημων κοινοβουλευτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Είναι μεγάλο

πρόβλημα αυτό, το πληρώνει ο λαός ο οποίος, ενώ αναζητά διέξοδο και ελπίδα, δεν τη βρίσκει στην Αριστερά. Οι ηγεσίες της

Αριστεράς εστιάζουν στο αίτημα για εκλογές (κοινή συνισταμένη παρά τις τόσες διαφορές τους), ενώ δεν θέτουν τις αναγκαίες

άμεσες αιχμές για τη στάση πληρωμών στους τοκογλύφους και τη στοχοποίηση ΜΜΕ και τραπεζών. Όταν έχουμε χούντα, είναι

δυνατόν άραγε το κεντρικό αίτημα να είναι εκλογές; Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, τι εκλογές θα είναι αυτές; Εκλογές βίας, πλύσης

εγκεφάλου, νομιμοποίησης της «νέας κατοχής». Θυμίζουν δυστυχώς αυτές οι τοποθετήσεις, μέρες που είναι, τη θετική στάση της

τότε Αριστεράς απέναντι στο πείραμα φιλελευθεροποίησης της χούντας των συνταγματαρχών με τον Μαρκεζίνη. Ένα εγχείρημα

που σαρώθηκε, όπως και η λαθεμένη τότε στάση της επίσημης Αριστεράς, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73.

Με απλά λόγια, η χούντα δεν ανατρέπεται με εκλογές. Ανατρέπεται μέσα από το λαϊκό ξεσηκωμό. Η νέα κατοχή δεν ανατρέπεται με

εκλογές. Το αίτημα να εκφραστεί ο λαός, να γίνουν λεύτερες εκλογές μπορεί να εκφράσει ευρύτατα στρώματα, να γίνει και σύνθημα,

να συσπειρώσει δυνάμεις και δεν συνδέεται με τα σχέδια ανεβάσματος ποσοστών μέσα στο νεοκατοχικό περιβάλλον. Αυτό το

καθεστώς ανατρέπεται μέσα από την παλλαϊκή αντίσταση. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει αυτό η Αριστερά, τόσο το

καλύτερο για το λαό - αλλά και για την ίδια. Από εκεί και μετά, ναι θα γίνουν εκλογές, αλλά τίμιες εκλογές. Χωρίς καλπονοθευτικούς

νόμους και -δέκα φορές σημαντικότερο- χωρίς τα ΜΜΕ να παίζουν το ρόλο των συστημικών τανκς, αλλά έχοντας περάσει σε

κοινωνικό έλεγχο - όπως και οι τράπεζες. Τίμιες εκλογές, σε μια μεταβατική κατάσταση, την πραγματική μεταπολίτευση του λαού,

με τον αστισμό λαβωμένο βαριά και το λαϊκό κίνημα, έχοντας γκρεμίσει τη χούντα και το καθεστώς της κατοχής, να προχωρά

ορμητικά σε νέους δρόμους, στέλνοντας ένα ελπιδοφόρο μήνυμα σε ολόκληρο τον πλανήτη.

ΑΥΤΗ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.

Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.
Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.
Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.
Αυτή η Δευτέρα λοιπόν δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Αυτή την Δευτέρα δεν θα είμαι εργαζόμενος εργάτης, αλλά άνεργος εργάτης.
Αλλά τελικά γιατί κάποιος γίνεται εργάτης?
Είναι εύκολη η απάντηση. Γιατί δεν μπόρεσε να γίνει κάτι άλλο. Ήταν η λογική κατάληξη για κάποιον που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο ή επειδή ακολούθησε την δουλειά του πατέρα του, ή και για τα δύο μαζί.
Εκτός κι αν είσαι από μικρός μαλάκας και νομίζεις όπως εγώ, πως μόνο όποιος ζει μες την μουντζούρα μπορεί να λέει με περηφάνια πως είναι εργαζόμενος.
Αν έχεις και για πρότυπο έναν πατέρα μουντζούρη που πάντα έβριζε το «Δημόσιο» δεν θες και πολύ για να το πιστέψεις. Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς έπαψε να βρίζει όλο το «Δημόσιο» από τότε που η αδερφή μου μπήκε στο «Δημόσιο».
Έτσι με άποψη και περηφάνια δήλωνα εργάτης στα 18 μου, έχοντας ως αφεντικό τον πατέρα μου και αγόραζα βιβλία του Μάρξ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, με επίτηδες μουτζουρωμένα χέρια για να δείχνω συνειδητοποιημένος εργάτης που μπορεί να μελετά και να καταλαβαίνει τον Μάρξ, καλύτερα από κάποιον διανοούμενο του κώλου..
Φυσικά τα βιβλία έμειναν στα ράφια αδιάβαστα γιατί και υπομονή δεν είχα αλλά ούτε και την ικανότητα να τα καταλάβω. Ίσως τώρα που θα έχω χρόνο να τα καταφέρω καλύτερα.
Εργάτης βέβαια παρέμεινα και στα 41 μου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα γιατί από δω και μπρος κανείς δεν ξέρει. Αυτό που κέρδισα από την τελευταία μου δουλειά, εκτός της πίεσης και της αναγκαστικής χρήσης δύο χαπιών την ημέρα για να μην υπερβεί τα όρια και δεν προλάβω να δω τον Άρη πρωταθλητή, είναι η πλήρης επιβεβαίωση των όσων υποψιαζόμουν για μερικά δείγματα εργατών, αλλά πάντα ντρεπόμουν να τα εκστομίσω, γιατί η εργατική τάξη είναι και περήφανη και αθάνατη.
Επιβεβαιώθηκα λοιπόν για το τυπικότερο δείγμα εργάτη.
Τυπικό, τυπικότατο δείγμα εργάτη είναι αυτός που χορεύει όπως και δήποτε με τσιγάρο στο στόμα την μεγαλύτερη μελοποιημένη απάτη όλων των εποχών, -από τον «τραγουδιστή του λαού»- «Το μερτικό μου απ' τη χαρά μου το 'χουν πάρει άλλοι γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη». Τι απάτη θεέ μου. Να ξέρεις πως ο άλλος είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, λουφάρει μόνιμα και προκλητικά, έχει σκοτωθεί με τα αδέρφια του για την κληρονομιά του πατρικού του, κάθεται στο τραπέζι μόνο αν θα τον κεράσεις, σε τρελαίνει στην τράκα και παρ’ όλα αυτά διαρρηγνύει τα ιμάτια του χορεύοντας ή μάλλον χοροπηδώντας σαν κατσίκι ταυτιζόμενος με τα καθαρά χέρια και την μεγάλη καρδιά.
Χειρότερος όμως εργάτης όλων είναι εκείνος που αναλαμβάνει χρέη εργοδηγού. Εδώ μιλάμε για περίπτωση που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Καταρχάς το δέχεται ως αποτέλεσμα της ικανότητας του στη δουλειά και ως φυσική εξέλιξη που δικαιώνει τους κόπους ετών. Συνήθως είναι ανίκανος να γράψει σωστά ακόμα και το όνομα του και όμως κρατά με μεγάλη υπευθυνότητα και κύρος τις καταστάσεις των εργαζόμενων. Αναλαμβάνει να πιέσει, να εκβιάσει και να απειλήσει όσους αντιδρούν για τις συνθήκες και επιδεικνύουν διάθεση για συνδικαλισμό. Φυσικά οι εργάτες τους μισούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ικανότερους από δαύτους για την θέση του εργοδηγού. Βέβαια δεν ξεχνούν να γελούν με κάθε κρύο αστείο τους, να τους κερνούν καφέ ή να τους τροφοδοτούν με αυγά ή κότες από το χωριό. Αφού δεν μπόρεσαν να γίνουν το σκυλί του αφεντικού ας γίνουν τουλάχιστον το τσιμπούρι του σκύλου του αφεντικού. Και πετυχημένος σκύλος αφεντικού είναι εκείνος με τα περισσότερα τσιμπούρια. Τελικά αφεντικά χωρίς εργάτες θα υπήρχαν. Χωρίς εργοδηγούς όχι.
Έμαθα όμως και τα βασικά προσόντα ανώτερου υπαλλήλου που χειρίζεται υποθέσεις που αφορούν εργάτες και εργασιακά θέματα. Τα προσόντα αυτά είναι μόνο ένα. «Πρώην Αριστερός». Το προσόν που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα την ψυχολογία των εργατών, εκβιάζει και πιέζει με τον καλύτερο τρόπο και πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ας το πάρουν υπόψιν τους οι νυν αριστεροί πως κέρδος έχεις αν είσαι «πρώην» αριστερός και όχι «νυν». Μια σοβαρή εταιρία πάντα προσέχει να προσλαμβάνει ένα τέτοιο χρήσιμο υπάλληλο στους κόλπους της.
Το άλλο που προσέχει πολύ, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση της με τον στρατό.
Πρώτα απ’ όλα περνάς εξετάσεις όπως και στον στρατό. Έπειτα σου κάνουν εμβόλια όπως και στο στρατό. Μετά σου παρέχουν ομοιόμορφες φόρμες, άρβυλα και κράνη, όπως και στο στρατό. Ορκίζεσαι υπακοή υπογράφοντας σύμβαση που σου απαγορεύει να διαρρεύσεις οποιαδήποτε μυστικά της εταιρείας, δικαιούσαι άδεια όπως και στο στρατό και επιβιώνεις έχοντας βύσμα και ρουφιανεύοντας όπως και στο στρατό.
Τελικά αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Ο φίλος μου ο Γιώργος θα πάει μόνος του για δουλειά και γω θα τρέχω στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΔ.
Μόνο σας παρακαλώ αν με δει κάποιος συνάδελφος απολυμένος στον δρόμο, ας μην με ξαναρωτήσει τι θα κάνουμε από δω και μπρος. Είμαι το ίδιο χεσμένος και πελαγωμένος που δεν θα μπορώ να του πω θα το παλέψουμε.
Το μόνο που θα του πω είναι πως έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο μου οι στοίχοι του Αγγελάκα από το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ»,
το «Δεν είμαι μόνος, Δεν είμαι ο μόνος Όλα είναι δρόμος.»
Καιρός συνάδελφοι να αρχίσετε να ακούτε Τρύπες (φτάνει πια ο Καζαντζίδης και τα λερωμένα χέρια) και να βγείτε στους δρόμους. Πιαστείτε με κάποιον από το χέρι και μπείτε στην πορεία που θα περνά από δίπλα σας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφοι είναι οι δρόμοι όταν τους περπατάς παρέα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε όσους κατέστρεψαν τις Δευτέρες μας.
Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Αλλά από δω και πέρα καμιά Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Μέχρι να έρθει το Σαββατόβραδο που θα μοσχοβολά βασιλικό κι ασβέστη.


Τσελεπής Θεόδωρος
Ηλεκτροσυγκολλητής
Πρόεδρος Σωματείου «Η ΓΑΛΑΡΙΑ»
ΑΝΕΡΓΟΣ