ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η εξέγερση του 1973 ενάντια στην αμερικανοκίνητη Χούντα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ανιδιοτέλειας και αγωνιστικής συλλογικής δράσης, πηγή έμπνευσης για μια ολόκληρη ζωή.  Ζει στους αγώνες του σήμερα για δημοκρατία, ειρήνη, ισότητα και κοινωνική απελευθέρωση. Συνεχίζει να δείχνει το δρόμο για το πως ο λαός μπορεί να πιστέψει στις δυνάμεις του, να αμφισβητήσει τη λογική των μονόδρομων και να  οργανώσει τις αντιστάσεις ενάντια στην καταπίεση και τον αυταρχισμό.

39 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η συγκυβέρνηση του μνημονίου πραγματοποιεί μια ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Η δημοκρατία συρρικνώνεται, ο αυταρχισμός και η καταστολή αποτελούν την απάντηση στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Η χώρα μετατρέπεται σε μια οιονεί αποικία χρέους, όπου η λαϊκή κυριαρχία δίνει τη θέση της στις προσταγές της τρόικας. Με ψέματα και εκβιασμούς προσπαθούν να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού, να τον τρομοκρατήσουν για να παραιτηθεί από τους αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία. Νεοναζιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση για να ξεδιπλώσουν το μίσος τους απέναντι στους αδύνατους και απέναντι στην ίδια τη δημοκρατία. Προσπαθούν να αθωώσουν τη στρατιωτική δικτατορία, να σπιλώσουν τη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, να ξαναγράψουν την ιστορία σβήνοντας τους αγώνες του λαού μας για ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.

Θα μας βρουν απέναντί τους. Η μόνη διέξοδος για τους εργαζομένους και τη νεολαία είναι αυτός της οργανωμένης και συλλογικής δράσης, της ρήξης και της συλλογικής αντίστασης απέναντι στην πολιτική της εξαθλίωσης. Τώρα ήρθε η ώρα να πάρουμε πραγματικά τις ζωές μας στα χέρια μας. Να διώξουμε την κυβέρνηση του μνημονίου. Να αντιπαρατεθούμε στον κοινωνικό κανιβαλισμό των φασιστών.  Να αγωνιστούμε για μια κυβέρνηση των εργαζομένων και της νεολαίας, που θα υπηρετεί την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Χούντα και ΗΠΑ

Η συμβολή των ΗΠΑ στο πραξικόπημα του 1967 και την εδραίωση της δικτατορίας ομολογήθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο το 1999, όταν ο τότε αμερικανός πρόεδρος Μ. Κλίντον επισκέφτηκε την Ελλάδα, και ζήτησε «συγγνώμη» για το ρόλο του αμερικανικού παράγοντα.

Όμως ο ρόλος αυτός δεν διήρκεσε μια στιγμή. Μετά τον ελληνικό εμφύλιο, η αμερικανική πρεσβεία, το Παλάτι και ο στρατός, από κοινού με τις παρακρατικές ακροδεξιές οργανώσεις, ήταν οι τρεις εξωκοινοβουλευτικοί μηχανισμοί που συνδιαμόρφωσαν μια «καχεκτική» δημοκρατία, με το κοινοβούλιο σε δευτερεύοντα ρόλο, δρώντας «συμπληρωματικά» σε ένα κράτος με επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό. Στο έδαφος αυτό, και με την υποστήριξη των αρχουσών τάξεων στην Ελλάδα, οι ακροδεξιοί στρατιωτικοί, που είχαν σαφή «φιλοατλαντικό» προσανατολισμό, κατάφεραν να επιβληθούν με τα όπλα το 1967.

Σε εποχές Ψυχρού Πολέμου, η εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μεσόγειο και η στήριξη της ακροδεξιάς δεν περιορίστηκε στην Ελλάδα. Επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της CIA, όπως η Επιχείρηση «Ξίφος» (Gladio) στην Ιταλία, στο πλαίσιο της οποίας οι ένοπλες νεοφασιστικές οργανώσεις χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της Αριστεράς, είναι ενδεικτικές. Αυτό που δηλώνουν οι επιχειρήσεις αυτές δεν είναι γενικώς οι «μηχανορραφίες» των ΗΠΑ, αλλά η σημασία που ανέκαθεν είχε η «διεθνής συνεργασία» για την προληπτική καταστολή των λαϊκών κινημάτων και την αντιμετώπιση της Αριστεράς.

Μετά την επιβολή της Χούντας, και δεδομένης της υποστήριξης που της παρείχαν τμήματα των αρχουσών τάξεων, οι ΗΠΑ άσκησαν μια «ρεαλπολιτίκ», ζητώντας απλά την αποκατάσταση κάποιων δημοκρατικών ελευθεριών. Μολονότι θα προτιμούσαν την επικράτηση του βασιλιά, οι αμερικανοί δεν παρενέβησαν ώστε να διασφαλίσουν την επικράτησή τους. Από την άλλη πλευρά, το δικτατορικό καθεστώς είχε συνεργαστεί με τις ΗΠΑ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, επιτρέποντας τη χρήση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, ενώ τελικά και ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τη χώρα. Το Γενάρη του 1968, λοιπόν, μετά και την επιστολή του προέδρου Τζόνσον προς το καθεστώς της Αθήνας, οι σχέσεις Χούντας-ΗΠΑ είχαν αποκατασταθεί πλήρως.

Χούντα και Κυπριακό

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μαρτυρούσε το εύρος της απονομιμοποίησης της Χούντας, η δε καταστολή της εξέγερσης το αποκρουστικό πρόσωπο των συνταγματαρχών και τα όρια της «φιλελευθεροποίησης». Όμως δεν ήταν η εξέγερση, αλλά το αποτυχημένο πραξικόπημα του δικτάτορα Ιωαννίδη εναντίον του Μακαρίου, αυτό που οδήγησε στην κατάρρευση της Χούντας.

Με το πραξικόπημα αυτό, και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, η Χούντα έχασε τη στήριξη των αρχουσών τάξεων στην Ελλάδα, και βέβαια την υποστήριξη των ΗΠΑ, που δεν ήθελαν να ρισκάρουν τη διάλυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ με μια εκτεταμένη πολεμική σύρραξη Ελλάδας-Τουρκίας. Το βασικό στήριγμα της Χούντας, ο στρατός ενέπλεξε τη χώρα σε πολεμική περιπέτεια όντας ανέτοιμος, με αποτέλεσμα ένα μη αναστρέψιμο ρήγμα στο εσωτερικό του.

Το πραξικόπημα του Ιωαννίδη απέβλεπε στη δολοφονία του Μακαρίου, στην ανατροπή της Προεδρίας και στην προσάρτηση της Κύπρου από την Ελλάδα, με την ανάθεση της εξουσίας στον κύπριο υπερεθνικιστή Νικόλαο Σαμψών, μαχητή της ακροδεξιάς ΕΟΚΑ Β’. Το πραξικόπημα προκάλεσε τελικά την τουρκική εισβολή, χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες.

Σε πολιτικό επίπεδο, η έκβαση του πραξικοπήματος επέσπευσε την πτώση της Χούντας, ενώ σε δεύτερο χρόνο σηματοδοτούσε το τέλος της «Μεγάλης Ιδέας» για την Ένωση Ελλάδας-Κύπρου, που είχε διατυπωθεί ήδη από τη δεκαετία του ’40. Ήδη μετά την Απελευθέρωση, η ασφάλεια, η διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας, η κάλυψη του χάσματος που χώριζε το ελληνικό πολιτικό σύστημα από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της συμμάχου Δύσης και η απαιτούμενη οικονομική ανασυγκρότηση αφέθηκαν στο αλυτρωτικό πρόγραμμα της «Ένωσης» με την Κύπρο.

Η μη ανταπόκριση των δυτικών συμμάχων στην αξίωση αυτή (με την εξαίρεση του Σχεδίου Άτσεσον το 1964, που προέβλεπε την Ένωση, με ανταλλάγματα που τελικά απορρίφθηκαν), κυρίως δε η μη παρεμπόδιση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974, εξηγούν γιατί μετά την πτώση της Χούντας ο αντιαμερικανισμός έγινε στοιχείο της ιδεολογίας ακόμα και της (παραδοσιακά φιλοαμερικανικής) ελληνικής Δεξιάς.

Κριτική της Μεταπολίτευσης

Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η ελληνική ακροδεξιά συγκροτούνταν ως το Κόμμα της Νοσταλγίας των συνταγματαρχών, που αμφισβητούσε το «μύθο του Πολυτεχνείου» και προπαγάνδιζε τις ένδοξες μέρες της «Επανάστασης». Καθώς όμως οι μνήμες από τις φρικαλεότητες της Χούντας ήταν νωπές, και καθώς ένα τμήμα των υποστηρικτών της δικτατορίας έβρισκε στέγη στη Νέα Δημοκρατία, η αυτόνομη συγκρότηση της ακροδεξιάς ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση και οι προσωποπαγείς σχηματισμοί της είχαν συνήθως μικρή εκλογική δύναμη.

Μερικές δεκαετίες αργότερα, και ιδίως με τη δημιουργία του ΛΑΟΣ, η ενίσχυση της ακροδεξιάς δεν στηριζόταν πια στη νοσταλγία, αλλά μεταξύ άλλων, σε μια ορισμένη κριτική της Μεταπολίτευσης, του «διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος» που αυτή εγκατέστησε, της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» και της «ιδεολογικής της τρομοκρατίας» κ.ο.κ. Το θέμα δεν ήταν πια η «καλή Χούντα», αλλά η «κακή δημοκρατία» από την οποία η Χούντα ήταν καλύτερη.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αυτού του είδους η κριτική της Μεταπολίτευσης έγινε το κοινό έδαφος για ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους. Οι τελευταίοι χρησιμοποίησαν την κριτική αυτή ως μέρος της δικής τους εξήγησης για το πώς φτάσαμε στην κρίση, ταυτίζοντας τη Μεταπολίτευση με το «λαϊκισμό», την «κομματικοποίηση του κράτους», τη «διαφθορά» και το «πελατειακό σύστημα» - συχνά δε, ζητώντας άμεσα την ανάδειξη ενός ανθρώπου του κράτους (statesman) ή των «επαγγελματιών πολιτικών» από τους Αρίστους της Πολιτικής, τους «τεχνοκράτες».

Κινούμενη ανάμεσα σε ψέματα και μισές αλήθειες, η προπαγάνδα ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων αποκρύπτει τρία βασικά ζητήματα:

α) η Μεταπολίτευση ήταν η απαρχή της ανθεκτικότερης (αστικής) δημοκρατίας στην Ελλάδα, της πιο μακράς περιόδου χωρίς πολέμους και πραξικοπήματα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία – τα όρια της οποίας, ωστόσο, προσδιορίζονταν από το γεγονός ότι δεν ήταν το Πολυτεχνείο που έριξε τη Χούντα, αλλά οι εσωτερικές αντιφάσεις του καθεστώτος και η απώλεια των διεθνών στηριγμάτων του που επιτάχυναν την κατάρρευση

β) η Μεταπολίτευση δεν υπήρξε μια ενιαία περίοδος, αλλά μια περίοδος που ξεκίνησε με την ενεργό εμπλοκή των μαζών στην πολιτική, κατέληξε δε με την απόσυρσή τους από το προσκήνιο, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξαν η ενίσχυση του δεξιού λαϊκισμού, η αυτονόμηση του πολιτικού συστήματος από τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και η απογείωση της περίφημης «διαφθοράς».

γ) η πολιτεία των Αρίστων της Πολιτικής, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, μαρτυρά ότι ο σκοπός των υπερασπιστών τους είναι να αντικατασταθούν «οι πολιτικοί» προκειμένου να υλοποιηθούν οι ίδιες πολιτικές χωρίς το φόβο του «πολιτικού κόστους».

Αυτό που χρειάζεται να επισημάνουμε είναι ότι στη Μεταπολίτευση, και χάρη στο ηθικό πλεονέκτημα που εξασφάλισε στην Αριστερά ο ρόλος της στον αντιδικτατορικό αγώνα, σημαντικές απεργίες και φοιτητικά κινήματα βελτίωναν τη ζωή των εργαζόμενων και της νεολαίας, ενώ αντίθετα, η υποχώρηση της Αριστεράς επέτρεψε, από τη μία πλευρά την οριοθέτηση του συνδικαλισμού με βάση τις προτεραιότητες του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος (ιδίως του ΠΑΣΟΚ), από την άλλη την αποδυνάμωση του φοιτητικού κινήματος και τον κατακερματισμό της νεολαίας (ιδίως εξαιτίας της επικράτησης της ΝΔ).

Στη Μεταπολίτευση, χάρη στη συγκρότηση κομμάτων και αυτόνομων κινημάτων, αλλά και χάρη στην πολιτιστική αναγέννηση που σημειώθηκε με την κατάρρευση της Χούντας, δόθηκε σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους η δυνατότητα να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή – ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση μετά τα χρόνια του ΕΑΜ. Για το λόγο αυτό, οι λαϊκοί αγώνες μπορούσαν να αφήνουν το αποτύπωμά τους στις κρατικές πολιτικές. Όταν το κλίμα αυτό αντιστράφηκε, τα κόμματα μετατράπηκαν σε αναχώματα των κινημάτων κα«μεσίτες» της κρατικής πολιτικής προς την κοινωνία, σε προσωποπαγείς αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς και εξαρτήματα του κεφαλαίου – φτάνοντας τελικά να μοιάζουν περισσότερο με αυτά της προδικτατορικής περιόδου και λιγότερο σε εκείνα της πρώτης περιόδου της Μεταπολίτευσης.

Σε τελική ανάλυση, η κυρίαρχη κριτική της Μεταπολίτευσης προδίδει ένα μίσος για την Αριστερά και την ίδια τη δημοκρατία. Είναι προκλητικό ότι στην κριτική των «παθογενειών» της Μεταπολίτευσης πρωτοστατούν οι υπαίτιοι και οι ωφελημένοι αυτών των παθογενειών, με τόση μάλιστα ένταση, που η καταγγελία της Μεταπολίτευσης ελάχιστα κρύβει την επιθυμία να τελειώνουμε και με τις τελευταίες συνταγματικές δημοκρατικές εγγυήσεις που άφησαν στη θέση τους τα μνημόνια. Οι προτάσεις για απευθείας εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό (πολιτειακή αλλαγή), οι προσπάθειες να αρθεί το αυτοδιοίκητο της Βουλής και οι βουλευτές να υπάγονται στην εκάστοτε κυβέρνηση στο όνομα των «εθνικών συμφερόντων» και γενικά η ακύρωση και του τελευταίου ίχνους αντιπροσωπευτικότητας των θεσμών, μαρτυρούν ότι η κριτική της Μεταπολίτευσης είναι το άλλο όνομα για την ίδια την κατάργηση της δημοκρατίας, 39 χρόνια μετά την αποκατάστασή της.

Ιδού τι εστί προεκλογική εξαπάτηση και κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή του συντάγματος

Όταν κάποιοι θα ψηφίζουν για να κοπούν τα δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα και το επίδομα αδείας στους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα και σε όλους τους συνταξιούχους, για να αυξηθούν πάλι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη, για να περικοπούν και άλλο οι συντάξεις (που το ελεγκτικό συνέδριο θεωρεί αντισυνταγματικό), για να αυξηθεί κι άλλο η συμμετοχή των εργαζομένων στα φάρμακα και να κοπούν επιδόματα ακόμη και αναπήρων ή ανέργων, για να περικοπούν κι άλλο οι μισθοί εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, την τοπική αυτοδιοίκηση και τις ΔΕΚΟ, για να αυξηθεί κι άλλο η φορολογία μέσα από περικοπές φοροαπαλλαγών (αγροτών, για παιδιά κλπ), για να περικοπεί για πολλοστή φορά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και για να αποδυναμωθούν ακόμη περισσότερο οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όταν η ανεργία θα συνεχίζει σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και θα κλείνουν δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις (αν τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν το καταστροφικού τους έργο), καλό θα είναι να έχουμε υπόψη τι ακριβώς ψήφισε το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που εμπιστεύτηκε τον κύριο Σαμαρά και ποια ήταν τα σημεία προγραμματικής σύγκλισης, για τα οποία η κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης» έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. 

Πέμπτη, 31 Μαΐου 2012

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
κ. ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ
ΣΤΟ ΕΒΕΑ
ΣΤΙΣ 31 ΜΑΪΟΥ 2012

Εμείς προτείνουμε να αλλάξουμε οι Έλληνες τη μοίρα μας!
Και τα πρώτα βήματα αυτής της πορείας θα εξηγήσουμε σήμερα:
Απαντώντας στους φόβους, στις ανησυχίες και στις αγωνίες εκατομμυρίων συμπολιτών μας…
Θα απαντήσουμε, προτείνοντας δεκαοκτώ μέτρα πολιτικής για την επόμενη κυβέρνηση.
Προτάσεις ρεαλιστικές. Που βγάζουν τη χώρα από την κρίση …

Οι προτεραιότητές μας είναι οι εξής τρείς:
-- Ανάκαμψη/Ανακούφιση!
-- Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής, για να την αλλάξουμε. Σε μιαν Ευρώπη που κι αυτή αλλάζει.
-- Και τέλος Δικαιοσύνη και Ασφάλεια! Για να αποκαταστήσουμε την κοινωνική συνοχή και να γίνουμε ξανά «φυσιολογική» χώρα.

Οι πολίτες τι θα έχουν να κερδίσουν από την Πολιτική μας;
Πέντε πράγματα:
-- Πρώτον: Θέσεις εργασίας, θέσεις εργασίας και θέσεις εργασίας.
Ή για να το πω αλλιώς: δουλειές, δουλειές και δουλειές.
Αυτό σημαίνει Ανάκαμψη σε πρώτη φάση και Ανάπτυξη στη συνέχεια…
-- Δεύτερον, Ανακούφιση των δανειοληπτών – των νοικοκυριών, αλλά και του επιχειρηματικού κόσμου.
-- Τρίτον, παραμονή στο ευρώ με συνθήκες τέτοιες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Όχι να πεθαίνει από τον αργό και βασανιστικό θάνατο που προκαλεί η σημερινή ασφυξία…
Αυτό θα κερδίσουμε με την επαναδιαπραγμάτευση, ή αναθεώρηση, ή όπως θέλετε πέστε το. Που πολλοί την καταδίκαζαν και την απέκλειαν ως χθες. Και τώρα την ανακάλυψαν!
Και που δεν έχει καμία σχέση με τη μονομερή καταγγελία του Μνημονίου, που υπόσχονται κάποιοι άλλοι. Και που δεν οδηγεί σε καλύτερη Οικονομική Πολιτική, αλλά σε βέβαιη οικονομική καταστροφή: Εκτός ευρώ! Και με πολύ χειρότερα Μνημόνια, που θα κληθούμε τότε να υπογράψουμε…
-- Τέταρτον, αποκατάσταση αδικιών που ήδη έγιναν. Και σίγουρα άμεση αποκατάσταση των πιο ακραίων αδικιών.

…..

* Αφού, λοιπόν, σταματήσουμε την άνοδο της ανεργίας, ως τα τέλη αυτής της χρονιάς [2012] και διασωθούν εταιρίες και θέσεις εργασίας, που σήμερα κινδυνεύουν,
* Αμέσως μετά, στο πρώτο εξάμηνο του 2013, θα δοθεί έμφαση στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
* Ως τα μέσα της επόμενης χρονιάς, ένα χρόνο από σήμερα, μπορούν να έχουν δημιουργηθεί τουλάχιστον 150 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας! Ανάλογα, βέβαια με το ρυθμό εκταμίευσης του ΕΣΠΑ.
* Και διπλάσιες στον επόμενο χρόνο.

Ξεκινάμε απαντώντας στο ερώτημα: τι θα επαναδιαπραγματευθούμε άμεσα:

* Πρώτον -- αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα που ήταν το 2009. Ακόμα αποκατάσταση των πολυτεκνικών επιδομάτων, στα επίπεδα του 2009. Και αποκατάσταση της εξισωτικής για τους κτηνοτρόφους.
-- Αποκατάσταση ειδικών μισθολογίων αστυνομικών, που βρίσκονται σε ενεργό υπηρεσία και - σε πρώτη φάση- των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας.
Θα γίνει αμέσως μετά η προσπάθεια για τους υπόλοιπους.
-- Αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν από το κούρεμα του χρέους φυσικά πρόσωπα (ομολογιούχοι) και ασφαλιστικά ταμεία: Σχετική βιώσιμη πρόταση έχει συζητηθεί με τους εκπροσώπους των ενδιαφερομένων. Η τρέχουσα τιμή των ομολόγων καθιστά πολύ ικανοποιητική την πρόταση, χωρίς να επιβαρύνει το Δημόσιο, ενώ δίνει διέξοδο και στα ασφαλιστικά ταμεία και στους ιδιώτες ομολογιούχους. Και υπάρχει και θετική γνωμοδότηση από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους.

* Δεύτερο: Επέκταση του επιδόματος ανεργίας κατά ένα χρόνο ακόμα, στα δύο χρόνια, έστω και με τη μορφή προγραμμάτων επανεκπαίδευσης. Αυτό μπορεί να χρηματοδοτηθεί από αδιάθετα κοινοτικά κονδύλια.

* Τρίτο: Έκτακτο επίδομα ανεργίας και για μη μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους ή καταστηματάρχες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους και δεν δικαιούνται σήμερα κανένα βοήθημα, εφ’ όσον βέβαια βρίσκονται κάτω από ένα εισοδηματικό όριο. Κι αυτό από ευρωπαϊκά κονδύλια που έχουν μείνει αδιάθετα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σε αυτά τα επιδόματα για όσους έχασαν τα πάντα, εγώ θα δώσω μεγάλη προσωπική μάχη.

* Τέταρτο: να ρυθμιστούν οι αλλεπάλληλες φορολογικές επιβαρύνσεις των επομένων μηνών. ΕΤΑΚ του 2009, Έκτακτη εισφορά που μπήκε από τον κ. Παπακωνσταντίνου το 2009, ΦΜΑΠ του 2010 και 2011, και φόρος εισοδήματος με μειωμένες απαλλαγές για το 2011. Ώστε να μην ξεπερνούν οι φορολογικές επιβαρύνσεις το 25% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος και να μετακυλήσουν τα υπόλοιπα αργότερα, ακόμα και στα επόμενα δύο χρόνια.

* Πέμπτο: Να μην πέσουν άλλο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Διαφωνούμε με την ιδέα ότι, για να υπάρξει Ανάπτυξη χρειάζονται ακόμα χαμηλότεροι μισθοί. Η Βουλγαρία δεν είναι… «πρότυπο ανταγωνιστικότητας» και Ανάπτυξης.
Στηρίζουμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Για τη «μετενέργεια» ζητάμε επαναφορά της στα προηγούμενα χρονικά όρια, δηλαδή στους 6 μήνες (από τους 3 μήνες που είναι τώρα). Στο μεταξύ, θα ζητήσουμε, επίσης, να παγώσουν οι μισθοί στα τωρινά επίπεδα, μέχρι να υπάρξει νέα συμφωνία ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες.

* Έκτον: μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση των εσόδων, σταδιακή άνοδος του αφορολόγητου ορίου από τις 5.000 σήμερα στις 8.000 για την επόμενη χρονιά και στις 10.000 χιλιάδες για τη μεθεπόμενη.

* Έβδομο: αντικατάσταση του περιβόητου χαρατσιού από νέο διευρυμένο ΕΤΑΚ, πιο δίκαιο, πιο αναπτυξιακό και υποφερτό για όλους.

* Όγδοο: Σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών:
-- Με πρώτο βήμα, τη μείωση του Φόρου για Νομικά πρόσωπα – εταιρίες και επιχειρήσεις – στο 15% για την επόμενη χρονιά.
-- Επίσης άμεση μείωση του ΦΠΑ για την εστίαση στο 9% (από το 23% που βρίσκεται σήμερα).
-- Με επόμενα βήματα (για τις επόμενες τρείς χρονιές), τη σταδιακή μείωση του υψηλού συντελεστή ΦΠΑ από το 23% στο 19%, του μεσαίου από 19% στο 9% και του χαμηλού από το 6,5% στο 5% (για το συνολικό τουριστικό πακέτο)
-- Τέλος, με τη σταδιακή μείωση του ανώτατου συντελεστή για τα Φυσικά πρόσωπα στο 32% (από 45% που φτάνει σήμερα).
……

* Ένατο: η περικοπή 11,7 δισεκατομμυρίων δημοσίων δαπανών για 2013-14 - να επεκταθεί για δύο ακόμα χρόνια. Ως το 2016 τουλάχιστον.
Έτσι στον επόμενο Προϋπολογισμό του 2013, θα θεσπίσουμε περικοπές 3,5 δισεκατομμυρίων κι όχι 7,5 όπως θα συνέβαινε, αν το πρόγραμμα είχε διετή διάρκεια.
Η χρονική επέκταση του προγράμματος θα επιτρέψει να γίνουν περικοπές από σπατάλη και διαφθορά, όχι από μισθούς και συντάξεις.

Κεντρική μας πολιτική είναι: όχι άλλες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι, κι όχι άλλη περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, που το έχουν κόψει 10 φορές από τις αρχές του 2010. Και συνεχίζουν να το κόβουν…
Φορολόγηση σε εισοδήματα που δεν υπάρχουν, με τεκμήρια και χαράτσια, δεν πάει άλλο!
Σημειώστε πως όσοι μιλούν για μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης, οδηγούνται σε ρήξη με τους εταίρους μας που χρηματοδοτούν σήμερα τα ελλείμματά μας. Και θα αναγκαστούν σε νέες οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων, περίθαλψης, κοινωνικής προστασίας και δημοσίων επενδύσεων…

……

Αυτά είναι τα 18 μέτρα που επιλέγουμε ως άμεσες κυβερνητικές προτεραιότητες μετά τις εκλογές.
-- Όλα τους βγάζουν τη χώρα από την ύφεση, δημιουργούν θέσεις εργασίας, αποκαθιστούν την κοινωνική συνοχή.

…..

Οι 18 προτάσεις μας είναι εφικτές, ρεαλιστικές, συνεκτικές. Κι όλες μαζί μπορούν να κάνουν τη διαφορά: Διασφαλίζουν τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ, αλλάζουν την οικονομική πολιτική της ασφυξίας και δίνουν δουλειές!

Παρασκευή, 15 Ιουνίου 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
κ. ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ
ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

* Το δεύτερο διακύβευμα των εκλογών της Κυριακής είναι το δίλημμα:
Αλλαγή της Οικονομικής Πολιτικής με Ανάπτυξη, ή καταστροφή και χειρότερο Μνημόνιο;
Από την αρχή το είπαμε: η συνταγή του Μνημονίου είναι λάθος.
Τότε δεν μας άκουγε κανείς. Τώρα το παραδέχονται όλοι…
Από τον περασμένο Νοέμβριο, ζητήσαμε επίσημα επαναδιαπραγμάτευση.
Τότε δεν μας άκουγε κανείς.
Τώρα όλοι μιλούν και για Ανάπτυξη και για επαναδιαπραγμάτευση!
Και εντός και εκτός Ελλάδος.
Και, κυρίως, αλλάζει κατεύθυνση η ίδια η Ευρώπη…

* Το τρίτο δίλημμα των εκλογών της Κυριακής είναι:
δουλειές ή μαζική ανεργία;
Με την επαναδιαπραγμάτευση που προωθούμε, μπορούμε να σώσουμε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας φέτος.
Και να δημιουργήσουμε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια.
Για να ξαναβρούν δουλειά όσοι έμειναν άνεργοι.
Για να ξαναφτιάξουν τις επιχειρήσεις τους όσοι τις έχασαν τα τελευταία δύο χρόνια.

Τρείς υποσχέσεις σας δίνω μόνο:
Ανάπτυξη – Κοινωνική Δικαιοσύνη – Ασφάλεια.
-- Ανάπτυξη, δηλαδή επενδύσεις και θέσεις εργασίας, για να αλλάξει η μοίρα του τόπου
-- Κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ούτε Ανάπτυξη ούτε Δημοκρατία.
-- Και Ασφάλεια, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει Ελευθερία.

Ιούνιος 2012

Σημεία προγραμματικής κυβέρνησης εθνικής ευθύνης

Α. Ζητήματα για Αναθεώρηση δανειακής σύμβασης:

 •Παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο τουλάχιστον χρόνια. ... Έτσι, ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επί πλέον περικοπή μισθών και συντάξεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά με την περιστολή της σπατάλης και την στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, καθώς και μέσα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. 

•Η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται στο επίπεδο που προσδιορίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, σύμφωνα με το οποίο το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Αυτό περιλαμβάνει και την ρύθμιση του κατώτατου μισθού που προβλέπεται στη ρύθμιση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. 

•Αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κλπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα.

•Ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων φορολογουμένων για φέτος, ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του εισοδήματός τους (τα υπόλοιπα σε δύο ετήσιες δόσεις).

•Επέκταση του επιδόματος ανεργίας για ένα ακόμα χρόνο (1+1) από κοινοτικούς πόρους.

•Επέκταση του επιδόματος ανεργίας και σε μη μισθωτούς (αυτο-απασχολούμενους, επιτηδευματίες κλπ.) που έχασαν τις δουλειές τους, εφ’ όσον πληρούν εισοδηματικά κριτήρια (επίσης από κοινοτικούς πόρους).

•Σταδιακή αύξηση του αφορολόγητου ορίου στους ευρωπαϊκούς μέσους όρους στα πλαίσια του Εθνικού Φορολογικού Συστήματος με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης, ιδιαίτερα για τους μισθωτούς (συμπεριλαμβανομένων και των συμβάσεων έργου που υποκρύπτουν συμβάσεις εργασίας) και τους συνταξιούχους.

• Μείωση των εξής φορολογικών συντελεστών:

-      ΦΠΑ για την εστίαση στην προηγούμενη κλίμακα.

-      ΦΠΑ για αγροτικά εφόδια, σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ζωοτροφές, σε χαμηλά κλιμάκια.

 •Όχι απολύσεις στο δημόσιο.

•Αγροτική Τράπεζα: Επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανσή της. Διαφύλαξη του χαρτοφυλακίου υποθηκών αγροτικής γης.

Γενική επιδίωξη, όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι. 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Αθήνα, 6 Ιουλίου 2012

Ομιλία Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά,

Στις Προγραμματικές δηλώσεις της Νέας Κυβέρνησης

Ταυτόχρονα, πρέπει να αντικατασταθεί κάθε μέτρο που οδηγεί σε απολύσεις, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα. Η ανεργία είναι κάτι που πρέπει να σταματήσουμε με κάθε τρόπο. Όχι μόνο γιατί κινδυνεύει άμεσα η κοινωνική συνοχή. Αλλά και γιατί μεγαλώνουν τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ συρρικνώνονται τα φορολογικά έσοδα.

Η διόγκωση της ανεργίας απειλεί το έλλειμμα, απειλεί την κοινωνική συνοχή, απειλεί κάθε εργαζόμενο και κάθε ελληνική οικογένεια. Αν δεν σταματήσουμε τη διόγκωση της ανεργίας, ό,τι άλλο κάνουμε είναι και κοινωνικά άδικο και μάταιο.

Μέσα στην προγραμματική σύγκλιση αναφέρεται ρητά και η φορολογική διάσταση της πολιτικής μας: Αναφέρεται επί λέξει, «διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ταυτόχρονα με τη σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, πάταξη της φοροδιαφυγής και της παρα-οικονομίας».

Η ύφεση που συνεχίζεται και η ανεργία που διογκώνεται κάνουν το ακριβώς αντίθετο: Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν ήδη βάλει λουκέτο. Πάνω από εξακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν βρεθεί στην ανεργία. Όλα αυτά συρρικνώνουν συνεχώς τη φορολογική βάση.

Κακά τα ψέματα, πάνω απ’ όλα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι σηκώνουν το μέγιστο μέρος των θυσιών.

Πολιτικές που πολλαπλασιάζουν την ανεργία, που βάζουν λουκέτα στα μαγαζιά, που μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις, τελικά τιμωρούν αυτούς που πληρώνουν τους φόρους και μειώνουν συνολικά τη φοροδοτική ικανότητα της οικονομίας.

Πολυνομοσχέδιο και Προϋπολογισμό

1.      Αδιέξοδη η στρατηγική του «καλού μαθητή»

Η συγκυβέρνηση του τρίτου μνημονίου, αφού τρομοκράτησε, εκβίασε και εξαπάτησε τον λαό προεκλογικά, με τα περί επαναδιαπραγμάτευσης και απαγκίστρωσης, εδώ και πέντε μήνες πέταξε στα σκουπίδια ακόμα και την ίδια την  προγραμματική της συμφωνία και άρχισε να θέτει σε εφαρμογή το πραγματικό πρόγραμμα της. Αυτό δεν είναι άλλο από την επιθετικότερη εφαρμογή της καταστροφικής πολιτικής του μνημονίου, την αδιαμαρτύρητη ικανοποίηση και με το παραπάνω των απαιτήσεων των δανειστών. Αυτή ακριβώς είναι η στρατηγική του «καλού και υπάκουου μαθητή», η στρατηγική του «μερκελισμού».
Έτσι, η συγκυβέρνηση, ενώ ξεκίνησε τον Ιούλη να κουβεντιάζει μέτρα ύψους 11 δις ευρώ, έπειτα από «σκληρή διαπραγμάτευση» πέτυχε να τα κάνει 19 δις, με τα 11 δις να λαμβάνονται μέσα στον πρώτο χρόνο, το 2013. Επίσης, «πέτυχε» επιπρόσθετα, νέα μέτρα διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, μόνο και μόνο για να γίνει το χατίρι των τραπεζιτών και άλλων  μεγαλοεργοδοτών που τα ζητάνε επιτακτικά. Εν τω μεταξύ είχε ζητήσει άφεση αμαρτιών από την κ. Μέρκελ και, το σημαντικότερο, μπλόκαρε τις προσπάθειες δημιουργίας άξονα των χωρών του Νότου. Για αυτό και ο κ. Σαμαράς απουσίαζε από τη συνάντηση της Μάλτας με τους πρωθυπουργούς των χωρών του Νότου και τον Γάλλο πρόεδρο, ενώ λίγες μέρες αργότερα υποδεχόταν την κ. Μέρκελ μετά βαΐων και κλάδων.
Κουτοπόνηρα σκέφτεται η ηγεσία της συγκυβέρνησης: «αφού είμαστε αδύνατοι, να τα χουμε καλά με τον ισχυρό. Να φτιάξουμε το κλίμα με τη κα Μέρκελ. Να της ζητήσουμε άφεση αμαρτιών και να της υποσχεθούμε αιώνια πίστη σε ότι μας ζητήσει.». Βεβαίως, το αδιέξοδο της στρατηγικής αυτής έχει ήδη αρχίσει να καθίσταται προφανές. Όχι μόνο διότι παρά τα απάνθρωπα μέτρα του τρίτου μνημονίου η «δόση» αφενός δεν διασφαλίζεται αφετέρου προϋποθέτει και άλλες παραχωρήσεις ιδιαζόντως αναξιοπρεπείς (ειδικός λογαριασμός, παράκαμψη της Βουλής για ιδιωτικοποιήσεις, ρήτρες αυτόματης επιβολής νέων μέτρων κλπ). Αλλά και για πολλούς άλλους λόγους, οι κυριότεροι από τους οποίους είναι οι παρακάτω:
Η στρατηγική του «καλού μαθητή»:
 (α) Προϋποθέτει τη συνέχιση της ίδιας απάνθρωπης πολιτικής ύφεσης, λιτότητας και υψηλής ανεργίας, η οποία είναι αποδεδειγμένα καταστροφική, τόσο για την οικονομία όσο και για την κοινωνία. Έτσι, η καταστροφή βαθαίνει, τα κοινωνικά προβλήματα παροξύνονται. Ο επικείμενος χειμώνας συγκρίνεται πλέον με τον χειμώνα της μεγάλης πείνας του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
(β) Αφήνει το ζήτημα της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους σε εκκρεμότητα και στις διαθέσεις των δανειστών, ενώ η πολιτική της ύφεσης και της λιτότητας συνεχώς το επιδεινώνει. Η εκκρεμότητα αυτή όμως αφενός καθιστά έωλο κάθε δημοσιονομικό σχεδιασμό (όπως πχ ο πρόσφατος προϋπολογισμός και το μακροπρόθεσμο, που είναι στον αέρα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι) και αφετέρου ακυρώνει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
(γ) Στηρίζεται σε κίβδηλους εκβιασμούς με αφορμή το νόμισμα που επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο την αβεβαιότητα και την οικονομική ύφεση.
(δ) Προϋποθέτει ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια ευνοϊκή ρύθμιση αποκλειστικά και μόνο για την Ελλάδα τη στιγμή που η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και οξύνεται συνεχώς ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου.   Πρόκειται για πλήρως αναποτελεσματική στρατηγική διότι δεν βλέπει το πραγματικό πρόβλημα, αυτό που εμείς λέμε από την αρχή της κρίσης, ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό και άρα η λύση του δεν μπορεί να είναι ξεχωριστή για την Ελλάδα, αλλά συνολική για τον ευρωπαϊκό Νότο τουλάχιστον. Δεν θα μπορούσε να δοθεί κάτι ιδιαίτερο στην Ελλάδα που δε θα το ζητούσε την επόμενη μέρα και η καταρρέουσα Ισπανία.
(ε) Προσβάλει την αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού, και προωθεί την μερκελικής έμπνευσης τιμωρητική πρακτική στις σχέσεις των χωρών της Ευρωζώνης αντί την πρακτική της αλληλεγγύης που χρειάζεται για την αντιμετώπιση της κρίσης.
2. Αντί για επιχειρήματα, ύβρεις, ψέματα και αναμάσημα των αποδεδειγμένα αποτυχημένων νεοφιλελεύθερων δογμάτων  
Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε από τον κ. Σαμαρά να εξηγήσει  γιατί ελπίζει ότι θα πετύχει η πολιτική της ύφεση την οποία, πριν γίνει ένθερμος υποστηρικτής του μνημονίου χάριν της εξουσίας, ο ίδιος επέκρινε δύο χρόνια τώρα. Πώς προτίθεται η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά προβλήματα που παροξύνει η πολιτική του μνημονίου; Ποιες είναι οι θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης για το δημόσιο χρέος και τη βιωσιμότητά του; Με ποιόν τρόπο θέτει το ζήτημα στους δανειστές μας, οι οποίοι δημόσια πλέον διαπληκτίζονται επ’ αυτού. Πιστεύει η ελληνική κυβέρνηση ότι το χρέος αυτό μπορεί να αποπληρωθεί; Πιστεύει ότι μπορεί να βελτιωθεί έστω και κατ’ ελάχιστο η κατάσταση στην ελληνική οικονομία χωρίς πρώτα να έχει λυθεί το ζήτημα βιωσιμότητας του χρέους και ανατραπεί η υφεσιακή πολιτική της λιτότητας; 
Ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε από την συγκυβέρνηση μια σοβαρή συζήτηση με επιχειρήματα, δεδομένης και της κρισιμότητας της κατάστασης. Και τι εισέπραξε; Ύβρεις τόσο από τον κ. Σαμαρά όσο και από τον κ. Στουρνάρα. Ύβρεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου προσωπικά (προφανώς σχεδιασμένες να τονώσουν το καταρρακωμένο ηθικό των βουλευτών της συγκυβέρνησης). Παράλληλα, παρά την αποδεδειγμένη αποτυχία τους διεθνώς, επαναλήφθηκαν τα χιλιοειπώμενα  νεοφιλελεύθερα δόγματα ότι η έξοδος από την κρίση, οι νέες θέσεις εργασίας θα έρθουν αν εφαρμοστεί επιθετικότερα η μνημονιακή πολιτική που σε λιγότερο από τρία χρόνια τριπλασίασε σχεδόν την ανεργία. Και βεβαίως ακούστηκαν πολλά, πάρα πολλά ψέματα. Ιδού κάποια από αυτά:
Ο κ. Σαμαράς αρνήθηκε ότι άλλαξε απόψεις και υποστήριξε ότι αυτά που έλεγε παλαιότερα αυτά λέει και πράττει και σήμερα. Ιδού όμως τι έλεγε ο ίδιος προεκλογικά στο ΕΒΕΑ για την επιμήκυνση του προγράμματος: «η περικοπή 11,7 δισεκατομμυρίων δημοσίων δαπανών για 2013-14 - να επεκταθεί για δύο ακόμα χρόνια. Ως το 2016 τουλάχιστον. Έτσι στον επόμενο Προϋπολογισμό του 2013, θα θεσπίσουμε περικοπές 3,5 δισεκατομμυρίων κι όχι 7,5 όπως θα συνέβαινε, αν το πρόγραμμα είχε διετή διάρκεια. Η χρονική επέκταση του προγράμματος θα επιτρέψει να γίνουν περικοπές από σπατάλη και διαφθορά, όχι από μισθούς και συντάξεις. Κεντρική μας πολιτική είναι: όχι άλλες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι, κι όχι άλλη περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, που το έχουν κόψει 10 φορές από τις αρχές του 2010. Και συνεχίζουν να το κόβουν…» Τι σχέση έχουν αυτά που ο κ. Σαμαράς έλεγε στο ΕΒΕΑ με την κατάργηση των δώρων Χριστουγένων-Πάσχα και επιδόματος αδείας για όλες τις συντάξεις και για τους μισθούς του δημοσίου; Τι σχέση έχουν με τη νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τις νέες δραστικές μειώσεις και συντάξεων και μισθών, τους νέους φόροι εξαιτίας της κατάργησης των φοροελαφρύνσεων. Τι σχέση έχει με τις νέες περικοπές του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων κατά 150 εκατ. ευρώ το 2013 και άλλα τόσα το 2014;
Ο κ. Σαμαράς υποστήριξε επίσης ότι ο τελικός προϋπολογισμός του 2013 θα είναι πολύ καλύτερος απ’ αυτόν που ψηφίστηκε διότι ο ψηφισμένος στηρίχτηκε στις χειρότερες δυνατές εκτιμήσεις. Ωστόσο, ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε στηρίζεται στην εκτίμηση ότι παρόλο που η ύφεση συνεχίζεται το δεύτερο εξάμηνο του 2012 και παρόλο που αυτή θα είναι βαθειά και το 2013 (πάνω από 4%) η ανεργία θα μειωθεί το 2013 (κάτω από 23%) σε σχέση με όσο ήταν (πάνω από 25%) φέτος το καλοκαίρι! Δηλαδή, η ύφεση θα συνεχίζεται, η συγκυβέρνηση θα αποφασίζει τις απολύσεις που ψήφισε με το πολυνομοσχέδιο κι εντούτοις η ανεργία θα μειώνεται! Κι έχουν το θράσος να ρωτάνε τον Τσίπρα σε ποιόν κόσμο ζει! Με την πολιτική της λιτότητας που ψήφισαν και το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους σε εκκρεμότητα, ο προϋπολογισμός του 2013 πολύ σύντομα θα πέσει στα βράχια και θα χρειαστούν νέα μέτρα, όπως άλλωστε συνέβη με όλους ανεξαιρέτως τους μνημονιακούς προϋπολογισμούς. Γιατί κοροϊδεύουν έτσι ασύστολα την ελληνική κοινωνία;   
Ο κ. Σαμαράς επανέλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διώχνει τις επενδύσεις. Όμως δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που ακολούθησε την μνημονιακή πολιτική της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης που την τριετία 2010-2012 οδήγησε σε μείωση των επενδύσεων κατά περίπου 40% και σχεδόν τριπλασίασε την ανεργία; Ούτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που επιβάλλει τη συνέχιση αυτής ακριβώς της υφεσιακής πολιτικής. Εκείνο για το οποίο παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην γίνει η αγορά εργασίας σκλαβοπάζαρο και να αποτραπεί το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας που επιθυμούν και σχεδιάζουν οι μνημονιακοί.
Ο κ. Σαμαράς υποστήριξε ότι η συγκυβέρνησή του εκφράζει την εθνική ενότητα. Αυτό κι αν είναι ψέμα. Διότι καμία ενότητα δεν μπορεί να εκφράσει μια κυβέρνηση που υπερασπίζεται αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα μια οικτρής μειοψηφίας μεγαλοκεφαλαιούχων και των φίλων τους, μια κυβέρνηση που παραγνωρίζει τη λαϊκή εντολή για αλλαγή της καταστροφικής πολιτικής του μνημονίου, μιας κυβέρνησης που ούτε καν την κοινοβουλευτική της ενότητα δεν μπορεί να διασφαλίσει αφού μέσα σε λιγότερο από 6 μήνες έχασε πάνω από δέκα βουλευτές που την στήριζαν (σχεδόν όλοι μαζί με την καταγγελία ότι παραβιάζει τις προεκλογικές δεσμεύσεις των τριών κομμάτων και την προγραμματική συμφωνία της) και όλα αυτά χωρίς καν ακόμη να έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται τα απάνθρωπα μέτρα του τρίτου μνημονίου. Είναι αδύνατον να υπάρξει εθνική ενότητα για την εφαρμογή μιας πολιτικής πολλές πτυχές της οποίας τα αρμόδια δικαστήρια έχουν ήδη κρίνει ως αντισυνταγματικές.
Το μεγαλύτερο ψέμα από όλα όμως είναι το ότι αν τολμήσουμε και αμφισβητήσουμε την πεπατημένη και απεδειγμένα καταστροφική για την Ελλάδα και ολόκληρη την ευρωζώνη στρατηγική του  μερκελισμού θα έρθει η συντέλεια του κόσμου.
Συνέχισε δηλαδή ο κ. Σαμαράς την επιλογή του ίδιου ως πρωθυπουργού και του κόμματος του (βλέπε ανακοινώσεις ΝΔ) μιας ιδιαίτερα χαμηλού επιπέδου πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία εν τέλει καταλήγει στην κατάργηση κάθε έλλογου στοιχείου και άρα στον στυγνό αυταρχισμό. Αν και απαράδεκτη, η στάση αυτή είναι εξηγήσιμη διότι απλώς δεν υπάρχουν επιχειρήματα για να στηρίξουν τη μνημονιακή βαρβαρότητα.
--3 Η μόνη αξιόπιστη πρόταση είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Από τις συζητήσεις στη βουλή για μεσοπρόθεσμο και προϋπολογισμό έγινε σαφές ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για καταγγελία του μνημονίου, επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, ρύθμιση του χρέους με διαγραφή και ρήτρα ανάπτυξης, δημοσιονομική εξισορρόπηση και ανασυγκρότηση της κοινωνίας και οικονομίας με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες, είναι η μοναδική πρόταση που μπορεί να δώσει διέξοδο στην ολοένα εντεινόμενη καταστροφή που προκαλούν τα αλλεπάλληλα μνημόνια. Κυρίως διότι αυτή είναι η μοναδική πρόταση που δίνει προτεραιότητα στις κοινωνικές ανάγκες και γι’ αυτό μπορεί να διασφαλίσει την απαραίτητη για την εφαρμογή της συνέργεια της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Βέβαια, δεν περιμέναμε αυτοί που έφεραν την ελληνική κοινωνία στη σημερινή άθλια κατάσταση, αυτοί που έκρυβαν τις λίστες Λαγκάρντ και υπέγραφαν τους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς με τη Siemens, αυτοί που ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν υπερκερδοφόρες, δημόσιες επιχειρήσεις όπως ο ΟΠΑΠ σε τιμή κάτω από τα ετήσια κέρδη τους, δεν περιμέναμε από όλους αυτούς να έχουν κάποια διαφορετική στάση απέναντι στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ από το να μην παραδέχονται ούτε καν την ύπαρξή της ή να την θεωρούν «εκτός πραγματικότητας».
--4 Οι επιλογές της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ την απομακρύνουν με γοργούς ρυθμούς από την πολιτική και τις αξίες της αριστεράς.
Η υπερψήφιση από τη ΔΗΜΑΡ του προϋπολογισμού, με τα απάνθρωπα μέτρα των 11δις ευρώ για το 2013, ακυρώνει τα προσχήματα που προσπάθησε να κρατήσει η ηγεσία της με την επιλογή του «παρών» στο πολυνομοσχέδιο του μεσοπρόθεσμου. Γι’ αυτό και κατά τις συζητήσεις στη βουλή δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ  στο ντελίριο του ακραίου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού κυρίως από Σαμαρά και Στουρνάρα. Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ συνεχίζει να στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά τόσο όσον αφορά τη στρατηγική του «μερκελισμού» όσο και την εφαρμογή του τρίτου μνημόνιο που είναι ακόμα πιο απάνθρωπο από τα προηγούμενα καθώς επιβάλλεται σε μια ήδη καθημαγμένη κοινωνία και οικονομία και βεβαίως περιλαμβάνει και τα εργασιακά. Η πολιτική αυτή δεν έχει καμία απολύτως σχέση ούτε με την αριστερά ούτε και με το μετεκλογική προγραμματική συμφωνία της συγκυβέρνησης. Η μόνη έγνοια της ηγεσία της ΔΗΜΑΡ είναι οι πολιτικές διεργασίες σε ένα τμήμα του μνημονιακού μπλόκ. Αυτό όμως την φέρνει σε πλήρη διάσταση ακόμη και με δικά της στελέχη, ακόμη και με τον κόσμο που την παρακολουθεί. Πρόκειται για σοβαρή ιδεολογικοπολιτική κρίση που το πιθανότερο είναι ότι θα έχει κι επόμενα στάδια.
--5 Ο νεοναζισμός είναι η άλλη όψη της απανθρωπιάς του μνημονίου. Εκείνοι που καταφεύγουν στην θεωρία των άκρων για να στηρίξουν το μνημόνιο, δεν υπονομεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ όπως ίσως νομίζουν, αλλά νομιμοποιούν πολιτικά τον νεοναζισμό. Φαίνεται ότι δεν τους νοιάζει αυτό. Ίσως κάποιοι να το επιδιώκουν κι όλας.
--6. Παρόλο που στο κίνημα προωθούνται ενωτικές πρακτικές, η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει μια ανθενωτική στρατηγική που εκ των πραγμάτων διευκολύνει τη συνέχιση της μνημονιακής βαρβαρότητας. Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν δίστασε να στηρίξει τις οικονομικο-πολιτικές αναλύσεις της στα κουραφέξαλα της ηγεσίας της ΝΔ για το «λόμπι της δραχμής» και να τηρήσει ίσες αποστάσεις από την συγκυβέρνηση και την αντιπολίτευση, για να λάβει κατόπιν συγχαρητήρια για τις αναλύσεις αυτές από τους πρωτεργάτες της μνημονιακής βαρβαρότητας.
 --7. Πλησιάζει η ώρα που ο λαός θα δώσει δημοκρατική λύση δικαιοσύνης, κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.
Είναι λίγα τα ψωμιά της μνημονιακής βαρβαρότητας και των κυβερνήσεων που την προωθούν. Οι όποιοι σχεδιασμοί για συνέχιση της ίδιας πολιτικής θα πέσουν στο κενό.  Ακόμη κι αν προχωρήσουν τα σενάρια για νέες μνημονιακές παρατάξεις, αυτά δεν μπορεί παρά να προσκρούσουν πάνω στις ζοφερές κοινωνικές πραγματικότητες που δημιούργησαν τα μνημόνια. Η λαϊκή αξίωση για ανατροπή της απάνθρωπης πολιτικής και του διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος που την προωθεί θα γίνει σύντομα ποτάμι που θα ματαιώσει κάθε συναφή σχεδιασμό. Η λαϊκή ετυμηγορία δεν θα αργήσει. Τις εκλογές που ζητά σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις επιβάλλει πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός. Ώστε πλειοψηφικά να δώσει δημοκρατική λύση. Λύση κοινωνικής δικαιοσύνης, λαϊκής κυριαρχίας, προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας.