ΩΡΩΠΟΣ ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ...: 10.11

Χθες και προχθές από την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα του πασόκ ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο που επί της ουσίας έβαλε ταφόπλακα στις εργασιακές σχέσεις και παράλληλα άνοιξε την κερκόπορτα για απολύσεις στο δημόσιο. Επίσης, με το ενιαίο μισθολόγιο, καταδίκασε όλους του πολίτες αυτής της χώρας σε μιζέρια και οικονομική απόγνωση η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε πλήρη εκφυλισμό όχι μόνο τις δικές μας ζωές αλλά και αυτές των παιδιών μας.

154 «άνθρωποι» πήραν αποφάσεις για έναν ολόκληρο λαό ερήμην του. Τη στιγμή που αυτοί οι 154 καταδίκαζαν τον κόσμο σε εξαθλίωση με το παγωμένο «ΝΑΙ» τους, υπηρετώντας ένα πλήρως χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα, πάνω από 1.000.000 πολίτες διαδήλωναν έξω από τη βουλή την αντίθεσή τους πεθαίνοντας στο πεζοδρόμιο.

Δεν θέλω να πω τίποτα για το πολύκροτο νομοσχέδιο, που είναι η «σωτηρία» της ελλάδας, ούτε να επιχειρηματολογήσω για την «αξία» των επιμέρους άρθρων του που είναι το απαύγασμα «ώριμων πολιτικών σκέψεων», οι οποίες απορρέουν από «σοφούς πολιτικούς ανθρώπους» που έχουν ως στόχο την επιβίωση μιας χώρας χωρίς πολίτες. Μιας χώρας πλήρως υποδουλωμένης… πάλι στον γερμανό κατακτητή. Το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο που ψήφισαν οι 154 δεν μας γυρίζει στο 2004 όπως ισχυρίστηκε ο αντιπρόεδρος και υπουργός οικονομικών αλλά στο 1940. Τότε ο Μεταξάς είχε πει ΟΧΙ, σήμερα ο παπανδρέου και το σινάφι του είπε ΝΑΙ. Και ξέρετε ποιο είναι το σπουδαιότερο όλων; Κανείς από τους 154 δεν είπε τίποτα πέρα από δικαιολογίες που δεν χρησιμοποιεί ούτε ο 7χρονος γιος μου. Αν αυτό δεν είναι ΟΜΕΡΤΑ, τότε τι είναι; Όμως ακόμα κι αυτό, το σπουδαιότερο, είναι δευτερευούσης σημασίας, γιατί οι συγκεκριμένοι οι οποίοι μαζί με κάποιους άλλους κατέστρεψαν την χώρα, αποδεδειγμένα, δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Όταν σε μία δημοκρατική πολιτεία οι 154, οι οποίοι δεν έπρεπε να ξεπερνάνε τους 50 με βάσει τις δημοσκοπήσεις, εξακολουθούν να είναι γαντζωμένοι στα έδρανά τους, τότε η δημοκρατία έχει πεθάνει και η θέση της έχει περάσει ανεπιστρεπτί σε μία ανελέητη χούντα η οποία έχει συγκεκριμένους στόχους και βρίσκεται σε εντεταλμένη υπηρεσία.

Όμως ακόμα κι αυτό ωχριά μπροστά σ’ αυτό που έγινε χθες. Ποτέ κάτι τέτοιο δεν έχει καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία. Αποτελούμε μοναδικό και ανεπανάληπτο ιστορικό παράδειγμα το οποίο πρώτη φορά καταγράφεται και ο ιστορικός του μέλλοντος θα το χρησιμοποιεί ως παράδειγμα προς αποφυγή.

154 φωνές ακούστηκαν πιο δυνατά από 1.000.000 φωνές. 154 ναι αποδείχθηκαν πιο ηχηρά από 1.000.000 ΟΧΙ.

Τις δύο μέρες που συζητιόταν το πολυνομοσχέδιο στη βουλή πάνω από 1.000.000 κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, για να εκφράσει την αντίθεσή του στο θέατρο του παραλόγου που εδώ και δύο χρόνια έχει στηθεί. Από κάθε γωνιά και κάθε τρύπα της Αθήνας οι άνθρωποι θέλησαν να αποδείξουν ότι εξακολουθούν να έχουν αξιοπρέπεια, ότι περπατάνε όρθιοι και θέλουν να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά όπως εκφράζει η λέξη που τους χαρακτηρίζει. Με τύμπανα, με σφυρίχτρες, με πανό, με φωνές, με συνθήματα που σπάγανε κόκαλα με κατάθεση ψυχής και κατάθεση ζωής όρθωσαν ανάστημα και άρθρωσαν όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται και με ειρηνικό τρόπο την αντίθεσή τους στη κυβέρνηση και στην πολιτική που εκφράζει.

Οι τύποι με τις κουκούλες, όποιοι κι αν είναι αυτοί, για άλλη μια φορά κατέστρεψαν ό,τι πιο μεγαλειώδες έχει να παρουσιάσει η μεταπολιτευτική ελλάδα σε επίπεδο αγώνων. Χθες ξεκίνησε ένας εμφύλιος του οποίου έχουμε δει μόνο την αρχή. Ο πόλεμος όμως έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια και δεν είναι με τους κουκουλοφόρους. Κάποιοι απ’ αυτούς είναι απλά ένα εργαλείο του συστήματος και χρησιμοποιούνται ως κατασταλτικός μηχανισμός απέναντι σε μια έτσι κι αλλιώς χαμένη ζωή που από μέσα της ξεπηδάει μια τελευταία ελπίδα για τη σωτηρία τουλάχιστον των παιδιών μας. Αυτό σε μένα είναι ξεκάθαρο και πλέον συνειδητό. Η δικιά μου γενιά χθες με την ψήφο των 154 χρεοκόπησε πλήρως. Τώρα πια δεν είμαι ούτε απογοητευμένος ούτε αγανακτισμένος, είμαι εξαγριωμένος. Τώρα πια δεν παλεύω ούτε για το σπίτι μου ούτε για τη δουλειά μου ούτε για τους γονείς μου ούτε για τη γυναίκα μου ούτε για τη ζωή μου. Παλεύω για το παιδί μου, για τα παιδιά μας. Όποιος σταθεί μπροστά μου «πεθαίνει» ή με «σκοτώνει».

Το ερώτημα που μπαίνει αβίαστα εδώ είναι απλό και επιτακτικό. Μπορεί έστω και τώρα η αλλαγή που επιθυμούμε όλοι να γίνει με ειρηνικό τρόπο και αναίμακτα; Η ιστορία της ανθρωπότητας καταγράφοντας γεγονότα έχει δείξει το αντίθετο. Δείτε Γαλλική επανάσταση το 1789, Ελληνική επανάσταση το 1821, μπολσεβίκικη επανάσταση το 1917, Ισπανία, Πολυτεχνείο το 1973, Αργεντινή, Ισημερινός, Νότια Αφρική, όλη η Βόρεια Αφρική και άλλα πολλά. Και το ερώτημα πρέπει να απαντηθεί, για να μου εξηγήσετε τι καταφέραμε τα δύο τελευταία χρόνια που παρακαλέσαμε, συζητήσαμε, γράψαμε, σηκωθήκαμε από τους καναπέδες μας, κατεβήκαμε στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, φωνάξαμε, κατακλύσαμε τις πλατείες, πετάξαμε γιαούρτια, πήγαμε στα νοσοκομεία, πεθάναμε. 154 ναι αποδείχθηκαν πιο ηχηρά από 1.000.000 ΟΧΙ. Άραγε πως θα ήταν τα πράγματα σήμερα, αν χθες λειτουργούσαμε με τη λογική των πολιτών της Αργεντινής ή του Ισημερινού, απέναντι σε ένα σύστημα που πολτοποιεί τους ανθρώπους μεταμορφώνοντάς τους σε αριθμούς και προβλεπόμενες παράπλευρες απώλειες; Πως θα ήταν τα πράγματα σήμερα, αν όλοι εμείς οι φιλήσυχοι και ειρηνικοί διαδηλωτές πέφταμε όλοι μαζί πάνω στο σιδερένιο τοίχος που τόσο πετυχημένα έβαλε τη δημοκρατία φυλακή; Άραγε ακόμα και τώρα η βία μπορεί να αποτελέσει μέσο έκφρασης;