Όταν τα τέλη του 2008 ξεκίνησε η συζήτηση για την κρίση όλες οι σοβαρές αναλύσεις περιέγραφαν ως αιτία την υπερσυσσώρευση των απαιτήσεων των τραπεζών από την πραγματική οικονομία. Αυτή αναπτύχθηκε μέσω του υπερδανεισμού των νοικοκυριών, τα οποία πάσχιζαν με αυτόν τον τρόπο -αφού οι χαμηλοί μισθοί δεν επαρκούσαν- να ικανοποιήσουν τις κοινωνικά αποδεκτές ανάγκες που η σύγχρονη ζωή προσδιορίζει. Σε αυτό συνετέλεσαν και για πολλά χρόνια και μέχρι τώρα!, μεγάλες φοροελαφρύνσεις των κερδών των εταιρειών (από 35% στο 24%), οι εκτεταμένες φοροαπαλλαγές πολλών κλάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθώς και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή (κλοπή φόρων και ενσήμων).
Έτσι, και το κράτος συσσώρευε ελλείμματα και χρέη και οι πολίτες αναγκαζόντουσαν και αναγκάζονται όλο και περισσότερο να πληρώνουν για να αγοράζουν από τον ιδιωτικό τομέα αγαθά και υπηρεσίες που το κράτος δεν καλύπτει πλέον.
Βασικά δημόσια αγαθά έγιναν εμπορεύματα. Κατά συνέπεια, η καθημερινή ζωή «ακρίβυνε», όχι μόνο γιατί ακρίβυναν τα βασικά αγαθά (στέγη, διατροφή, μετακίνηση), αλλά και γιατί αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε και γι’ αυτά που παρέχονταν δωρεάν ως κοινωνική πολιτική σε όσους τα έχουν ανάγκη: νερό,ιατρικές υπηρεσίες, ατομική ασφάλιση αντί κοινωνικής, ιδιωτικά στεγαστικά δάνεια αντί των προγραμμάτων του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας.
Το κράτος ιδιωτικοποίησε και αποσύρθηκε…
Όλο το 2009 κύλησε με αμήχανη αναμονή και οι δυνάμεις της εξουσίας κέρδισαν χρόνο και «από κει που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και το βόδι»
Σχεδόν μονότονα ηχούν πλεον τα σύγχρονα τύμπανα ενός πολέμου ανείπωτου.
Καθημερινά μας προειδοποιούν για τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε στο όνομα της πατρίδας.
-Να μειωθούν οι μισθοί
-Να μειωθούν οι συντάξεις και να αυξηθούν τα όρια ηλικίας, γιατί ζούμε πολύ και έχουμε (κάποιοι) μεγάλες αποδοχές! Μπορεί και 2000 ευρώ το μήνα-66 ευρώ την ημέρα!
Να δεχτούμε την πολτοποίηση σε ό,τι έχει απομείνει από ωράρια, διασφαλίσεις από αυθαιρεσίες του εργοδότη.
-Να απελευθερωθούν οι απολύσεις και άλλα τέτοια ωραία.
Την ίδια στιγμή που όλοι νοιώθουμε το κρύο χέρι του φόβου και ότι μέσα στην ρευστότητα που ζούμε το μόνο σίγουρο είναι η βαναυσότητα των μέτρων που θέλουν να προωθήσουν οι πολιτικοί γκάγκστερ της εξουσίας, πολλοί από μας αναπαράγουμε τις ανοησίες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν:
-Ότι για όλα φταίει ο διπλανός μας που μπορεί να έχει το προνόμιο μιας δουλειάς μόνιμης και να μην τρέμει μπροστά στον εργοδότη ή ο δημόσιος υπάλληλος γιατί είναι δημόσιος και πρέπει να τον βρίζουμε και εμείς.
Με αυτό δεν διατείνομαι ότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα που δεν σέβονται την εργασία τους.
Απλά ας σκεφτούμε ότι κάνουν αυτό που προπαγανδίζει η κυρίαρχη κουλτούρα με όλα τα μέσα: ότι είναι μαγκιά να ζεις, και αν μπορείς και να πλουτίζεις, σε βάρος του διπλανού σου, αρπάζοντας άμα είσαι επιχειρηματίας, θεωρείσαι πετυχημένος. Αυτό «προσπαθεί» λοιπόν και ένα τμήμα των μισθωτών εργαζομένων: να μοιάσει στους πετυχημένους του συστήματος. Αλλά αυτή δεν είναι βεβαίως η αιτία της κρίσης .
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι φταίνε οι συνταξιούχοι και μάλιστα όσοι πρόλαβαν να φύγουν με 30-35 χρόνια δουλειάς σχετικά νέοι. Αυτοί θα επιβαρύνουν την «πατρίδα» γιατί θα ζήσουν ίσως και πιο πολύ!
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι φταίνε οι ανίκανοι πολιτικοί , οι συνδικαλιστές, οι διεφθαρμένοι, οι νέοι που είναι τεμπέληδες γιατί δεν δουλεύουν, οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι μετανάστες, οι μαύροι, οι κίτρινοι κλπ κλπ.
Έτσι, χωρίς σκέψη, παρκάρουν τους εαυτούς τους μετά από την άχαρη και κουραστική μέρα στο καναπεδάκι της τηλεόρασης και, φοβούμενοι να εκτεθούν με ενοχλητικά πράματα που θέλουν κόπο και μεράκι, ξεμπερδεύουν βρίζοντας όλους τους διπλανούς τους ή ασχολούμενοι με ακίνδυνα θέματα, όπως ποδόσφαιρο, μεταγραφές, διαζύγια τηλεαστέρων και άλλα τέτοια.
Όλα τα πυροβολούν περιμένοντας κάποιο σωτήρα που θα βάλει τάξη σε όλους εμάς τους ανάξιους. (Από την εποχή της δικτατορίας περάσανε πολλά χρόνια και τα βιώματα δυστυχώς δεν μεταβιβάζονται).
Όλοι είναι υπεύθυνοι εκτός από το «άγιο κέρδος»!
Έτσι, και το κράτος συσσώρευε ελλείμματα και χρέη και οι πολίτες αναγκαζόντουσαν και αναγκάζονται όλο και περισσότερο να πληρώνουν για να αγοράζουν από τον ιδιωτικό τομέα αγαθά και υπηρεσίες που το κράτος δεν καλύπτει πλέον.
Βασικά δημόσια αγαθά έγιναν εμπορεύματα. Κατά συνέπεια, η καθημερινή ζωή «ακρίβυνε», όχι μόνο γιατί ακρίβυναν τα βασικά αγαθά (στέγη, διατροφή, μετακίνηση), αλλά και γιατί αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε και γι’ αυτά που παρέχονταν δωρεάν ως κοινωνική πολιτική σε όσους τα έχουν ανάγκη: νερό,ιατρικές υπηρεσίες, ατομική ασφάλιση αντί κοινωνικής, ιδιωτικά στεγαστικά δάνεια αντί των προγραμμάτων του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας.
Το κράτος ιδιωτικοποίησε και αποσύρθηκε…
Όλο το 2009 κύλησε με αμήχανη αναμονή και οι δυνάμεις της εξουσίας κέρδισαν χρόνο και «από κει που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και το βόδι»
Σχεδόν μονότονα ηχούν πλεον τα σύγχρονα τύμπανα ενός πολέμου ανείπωτου.
Καθημερινά μας προειδοποιούν για τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε στο όνομα της πατρίδας.
-Να μειωθούν οι μισθοί
-Να μειωθούν οι συντάξεις και να αυξηθούν τα όρια ηλικίας, γιατί ζούμε πολύ και έχουμε (κάποιοι) μεγάλες αποδοχές! Μπορεί και 2000 ευρώ το μήνα-66 ευρώ την ημέρα!
Να δεχτούμε την πολτοποίηση σε ό,τι έχει απομείνει από ωράρια, διασφαλίσεις από αυθαιρεσίες του εργοδότη.
-Να απελευθερωθούν οι απολύσεις και άλλα τέτοια ωραία.
Την ίδια στιγμή που όλοι νοιώθουμε το κρύο χέρι του φόβου και ότι μέσα στην ρευστότητα που ζούμε το μόνο σίγουρο είναι η βαναυσότητα των μέτρων που θέλουν να προωθήσουν οι πολιτικοί γκάγκστερ της εξουσίας, πολλοί από μας αναπαράγουμε τις ανοησίες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν:
-Ότι για όλα φταίει ο διπλανός μας που μπορεί να έχει το προνόμιο μιας δουλειάς μόνιμης και να μην τρέμει μπροστά στον εργοδότη ή ο δημόσιος υπάλληλος γιατί είναι δημόσιος και πρέπει να τον βρίζουμε και εμείς.
Με αυτό δεν διατείνομαι ότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα που δεν σέβονται την εργασία τους.
Απλά ας σκεφτούμε ότι κάνουν αυτό που προπαγανδίζει η κυρίαρχη κουλτούρα με όλα τα μέσα: ότι είναι μαγκιά να ζεις, και αν μπορείς και να πλουτίζεις, σε βάρος του διπλανού σου, αρπάζοντας άμα είσαι επιχειρηματίας, θεωρείσαι πετυχημένος. Αυτό «προσπαθεί» λοιπόν και ένα τμήμα των μισθωτών εργαζομένων: να μοιάσει στους πετυχημένους του συστήματος. Αλλά αυτή δεν είναι βεβαίως η αιτία της κρίσης .
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι φταίνε οι συνταξιούχοι και μάλιστα όσοι πρόλαβαν να φύγουν με 30-35 χρόνια δουλειάς σχετικά νέοι. Αυτοί θα επιβαρύνουν την «πατρίδα» γιατί θα ζήσουν ίσως και πιο πολύ!
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι φταίνε οι ανίκανοι πολιτικοί , οι συνδικαλιστές, οι διεφθαρμένοι, οι νέοι που είναι τεμπέληδες γιατί δεν δουλεύουν, οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι μετανάστες, οι μαύροι, οι κίτρινοι κλπ κλπ.
Έτσι, χωρίς σκέψη, παρκάρουν τους εαυτούς τους μετά από την άχαρη και κουραστική μέρα στο καναπεδάκι της τηλεόρασης και, φοβούμενοι να εκτεθούν με ενοχλητικά πράματα που θέλουν κόπο και μεράκι, ξεμπερδεύουν βρίζοντας όλους τους διπλανούς τους ή ασχολούμενοι με ακίνδυνα θέματα, όπως ποδόσφαιρο, μεταγραφές, διαζύγια τηλεαστέρων και άλλα τέτοια.
Όλα τα πυροβολούν περιμένοντας κάποιο σωτήρα που θα βάλει τάξη σε όλους εμάς τους ανάξιους. (Από την εποχή της δικτατορίας περάσανε πολλά χρόνια και τα βιώματα δυστυχώς δεν μεταβιβάζονται).
Όλοι είναι υπεύθυνοι εκτός από το «άγιο κέρδος»!
Και όλοι χρωστάμε στην πατρίδα: δηλαδή στους τραπεζίτες, στις επιχειρήσεις, στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους που στήνουνε την μηχανή της τρομοκρατίας των αγορών χρήματος.
Όλοι να πληρώσουμε λοιπόν!!!
Για τους εκμεταλλευτές που τους λένε πατρίδα!
Όλοι να πληρώσουμε τους απατεώνες!!!
Τίποτα δεν χαρίζεται, τα πάντα κατακτώνται.
Γιατί η απάτη, η εκμετάλλευση,η ταπείνωση, η ανασφάλεια, ο αυταρχισμός χτυπούν την πόρτα όλων μας. Και είναι λάθος να νομίζει κανείς ότι εξαιρείται επειδή είναι αυτή τη στιγμή μόνιμος ή έχει κάποιο εισοδηματάκι...
Το πολύ -πολύ να κουτσοπορέψει τη ζωούλα του.
Αλλά θα πρόκειται για ζωή ταπεινωμένη….
Η εξαθλίωση ειναι μηχανισμός αναπαραγωγής του καπιταλιμού,και οχι αφετηρια ανατροπής...
Τα κυρια καθήκοντα του λαού και των εργαζομένων σημερα στη χωρα μας πρέπει να ειναι πρώτον η κοινωνικη αλληλεγγύη και η δυνατότητα να δώσουν φωνή σε οσους δεν εχουν,αφου πρωτα τους ακουσουν,και δευτερον η πάλη για την δημιουργία ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ συνθηκών και θεσμών ίσης προσβασης απο ολους σε ολα...
Την κρίση δεν την δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, δεν την δημιούργησαν οι φτωχοί αυτού του κόσμου, δεν δημιουργήθηκε από τα κάτω. Και συγχρόνως η κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε δημιουργήθηκε από μόνη της. Η Αριστερά πολύ έγκαιρα προειδοποιούσε πως ο καπιταλισμός από τη μία χρησιμοποιεί τις κρίσεις για αυτοκάθαρση και από την άλλη με στόχο να επιτυγχάνει συνεχώς υψηλή κερδοφορία του κεφαλαίου είναι πάντα έτοιμος να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις, κοινωνικές σχέσεις και δομές, το περιβάλλον.
Στην ουσία η κρίση κάνει πιο φανερό αυτό που πάντοτε υπήρχε. Τη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Το χρέος μας λέει κυβέρνηση και Ε.Ε..΄΄ Το χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα απαιτούν αυτά τα σκληρά μέτρα΄΄.Κατ’ αρχήν το χρέος έχει παραγωγό. Ας πάρουμε τρείς σημαδιακές χρονιές. Το 1981 το χρέος ήταν στο 27,3% , το 1989 ήταν 61,9% και το 1997 (που αρχίζει η πορεία προς την ΟΝΕ 108,7% πάντα σε σχέση με το ΑΕΠ και σήμερα ξεπερνά το 120%.). Ποιοι και με ποιες πολιτικές κυβέρνησαν αυτό τον τόπο;
Το δημόσιο χρέος αντιμετωπίζεται με λιτότητα, η λιτότητα δημιουργεί ύφεση, η ύφεση αυξάνει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, η αύξηση του χρέους οδηγεί σε νέα λιτότητα και νέα αύξηση του χρέους και πάει λέγοντας.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις σ΄ όλες τις χώρες παίζουν τούτη τη στιγμή ένα μεγάλο στοίχημα.Να μετατρέψουν την κρίση που δημιούργησαν σε ευκαιρία να πάρουν πίσω όσα η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι κατάκτησαν με αγώνες και αίμα κοντά δύο αιώνες τώρα.
Υποστηρίζουμε και αγωνιζόμαστε για μια σύνθετη απάντηση στην κρίση με τρεις αλληλένδετους στόχους:
Α. Μια ασπίδα κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης.
Β. Ένα άμεσο πρόγραμμα ανάσχεσης της κρίσης, ανάκαμψης της απασχόλησης, τόνωσης των εισοδημάτων.
Γ. Μια νέα στρατηγική κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης.
Ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανάπτυξης, με νέους κανόνες αποτελεσματικής εποπτείας και ρύθμισης, με ισχυρό δημόσιο χρηματοπιστωτικό δίκτυο και με κομβικό σημείο την ανάκτηση του δημόσιου χαρακτήρα της Εθνικής Τράπεζας.
Η αντιμετώπιση της πολιτικής διαφθοράς και η κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της πολιτικής από οικονομικά συμφέροντα – ο δημοκρατικός έλεγχος της οικονομίας, της οικονομικής πολιτικής, η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης με στόχο την αποτελεσματικότητα, την εξυπηρέτηση του πολίτη και την απαλλαγή από κομματικές παρεμβάσεις και πελατειακές σχέσεις – η εμβάθυνση της δημοκρατίας με τομές όπως η απλή αναλογική, ο χωρισμός κράτους-εκκλησίας – η προστασία και ενίσχυση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Στο ερώτημα «πού θα βρείτε τους αναγκαίους πόρους», η απάντησή μας είναι σαφής:Με την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, μέσα από ένα απλό, δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, που κατανέμει δικαιότερα τα φορολογικά βάρη (που σήμερα πληρώνουν κυρίως οι μισθωτοί και όχι το κεφάλαιο), που προχωρά σε αύξηση των εσόδων του Δημοσίου με σκοπό τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής και των αναπτυξιακών παρεμβάσεων
Με την εξοικονόμηση πόρων: με συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής σε όποιο επίπεδο κι αν γίνεται αλλά και με τη μείωση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, την καταπολέμηση της σπατάλης και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και τη διαφανή αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
Σημερα την πολιτική μας συγκυρία 6 λέξεις συγκροτούν.Κοινωνικός συνασπισμόςΠανευρωπαϊκός συντονισμόςΔιεθνιστική αλληλεγγύη
Είναι λοιπόν θέμα αξιοπρέπειας, και θέμα ανθρωπιάς να σκεφτόμαστε κριτικά, να συμμετέχουμε, να απεργούμε και να αγωνιζόμαστε.
Γιατί η μεγαλύτερη αρετή των ανθρώπων είναι η Αλληλεγγύη απέναντι στην ασχήμια και την αδικία.
Αυτή μαζί με την κριτική σκέψη δίνουν νόημα στην περιπέτεια της ύπαρξής μας.
Και είναι απαραίτητοι σκληροί αγώνες για να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση στην κρίση.
Για να έχουμε μέρες περηφάνιας και γνώσης, για να κερδίσουμε στον κοινωνικό πόλεμο που ήδη έχει ξεκινήσει .
Για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς απάτη και εκμετάλλευση.
Γιατί όλα είναι δυνατά, και τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Όλα εξαρτώνται από την αποφασιστικότητα και την ισχύ των αγώνων που θα δώσουμε ....
Για να έχουμε μέρες περηφάνιας και γνώσης, για να κερδίσουμε στον κοινωνικό πόλεμο που ήδη έχει ξεκινήσει .
Για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς απάτη και εκμετάλλευση.
Γιατί όλα είναι δυνατά, και τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Όλα εξαρτώνται από την αποφασιστικότητα και την ισχύ των αγώνων που θα δώσουμε ....
