Μερικές ώρες
μετά το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών, νομίζω ότι μπορούμε να πούμε κάποιες
σκέψεις, οι οποίες περισσότερο κατατίθενται για προβληματισμό και αναζήτηση.
Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι πριν την 6η Μάη η νδ και το πασόκ
ήταν φανερά υπέρ του μνημονίου, αφού μερικούς μήνες πιο πριν με τις υπογραφές
τους το είχαν επιβάλει στον κόσμο. Μετά την 6η Μάη και την ανάδειξη
του ΣΥΡΙΖΑ ως μείζονα αντιπολίτευση, και η νδ και το πασόκ, απολύτως
θορυβούμενοι, ατάκτως άρχισαν να μιλάνε για αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου
ξεχνώντας ότι μέχρι τότε θεωρούσαν
Βατερλό ακόμα και τη σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση διαστρεβλώνοντας στα
πλαίσια του προεκλογικού τους αγώνα τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και σπέρνοντας παντού
την καταστροφή. Δυστυχώς και η κοινοβουλευτική αριστερά ΔΗΜ.ΑΡ. και ΚΚΕ
διολίσθησαν προς αυτή τη λογική της διαστρέβλωσης με αποτέλεσμα το μεν ΚΚΕ να
υποστεί τα χαμηλότερα, ιστορικά, εκλογικά ποσοστά του και η ΔΗΜ.ΑΡ., αυτή την
κρίσιμη για την αριστερά στιγμή, να είναι εγκλωβισμένη στην προεκλογική
δέσμευσή της για σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο και να είναι έτοιμη να
προσφέρει αριστερό άλλοθι στις ήδη δοκιμασμένες και χρεοκοπημένες πολιτικές της
νδ και του πασόκ. Παρόλα αυτά εύχομαι στην επικείμενη συνεργασία της με το
κατεστημένο να πετύχει αυτό που προσδοκά. Ο λαός όμως για το συγκεκριμένο θέμα
μίλησε και ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ίσως για ένα ακόμα κρισιμότατο
λάθος της αριστεράς. Αυτά σε ό,τι αφορά την δίμηνη προεκλογική περίοδο μέχρι
και σήμερα που είναι η επόμενη μέρα. Σήμερα λοιπόν χοντρικά έχουμε:
·
Νδ……………………………….30%
·
ΣΥΡΙΖΑ…………………………27,5%
·
Πασοκ………………………….12,5 %
·
Χρυσή αυγή………………….7%
·
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ………………6,5%
·
ΔΗΜ.ΑΡ………………………..6,5%
·
ΚΚΕ…………………………………4,5%
Καταρχάς, μια πρώτη και απλή
ανάγνωση του αποτελέσματος μας δείχνει ότι το 100% του Ελληνικού πληθυσμού έχει
ψηφίσει, τουλάχιστον , αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Το λέω αυτό, γιατί πριν
τις εκλογές κανείς δεν διανοήθηκε να υποστηρίξει ότι το μνημόνιο είναι καλό και
πρέπει να παραμείνει ως έχει. Τώρα το πώς εννοεί ο καθένας την διαπραγμάτευση
και ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές του θα φανεί στο πολύ άμεσο μέλλον. Τώρα,
απ’ αυτό το 100% το 49% μιλάει για αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, όπως κι αν
το εννοεί ο καθένας, και το υπόλοιπο 51% μιλάει για κατάργηση του μνημονίου ακόμα
και μονομερή. Και μη μου πει κάποιος εδώ ότι στο 51% βάζω και το 6% των μικρών
κομμάτων που δεν μπήκαν στη βουλή, γιατί θα του απαντήσω ότι από το 37,5% της
αποχής, που δεν υπολογίζω, το μεγαλύτερο κατά την κρίση μου ποσοστό είναι
απογοητευμένοι από το μνημόνιο και το κόμμα τους πασόκοι που δεν πήγαινε το
χέρι τους να ψηφίσουν κάτι άλλο και σίγουρα έχουν αντιμνημονιακή σκέψη, οι
υπόλοιποι μπορεί να είναι αντιεξουσιαστές ενταγμένοι σε μια άλλη λογική και
σίγουρα αντιμνημονιακοί και τέλος
κάποιοι ελάχιστοι χαβαλέδες που ο μπαμπάκας τους έχει λεφτά διάσπαρτα
παντού και δεν τους ενδιαφέρει για τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση
συνεργασίας της νδ και του πασόκ άντε και της ΔΗΜ.ΑΡ., αν και θα έχει την
απόλυτη πλειοψηφία σε έδρες, δεν θα έχει την πλειοψηφία του κόσμου. Αυτός είναι
ένας παράγοντας που η νέα κυβέρνηση πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη της, όταν
στις διαπραγματεύσεις που θα ξεκινήσει με τους ευρωπαίους «φίλους» μας θέσει
τις κόκκινες γραμμές της και αυτό το τελευταίο το λέω με θετική έννοια, γιατί
μπορεί, αν χρησιμοποιηθεί σωστά, να είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο. Εδώ,
ας μη βιαστούν κάποιοι καλοθελητές να με κατηγορήσουν για υποστηριχτή του
κατεστημένου. Απλά στην παρούσα φάση θεωρώ ότι για να μπορώ να πολεμάω πρέπει
να παραμείνω ζωντανός.
Πέρα
όμως απ’ όλα ετούτα θα ήθελα να δούμε με όση αντικειμενικότητα διαθέτουμε πού
σταματάει και πού αρχίζει η ευθύνη των πολιτών και των πολιτικών. Ο κόσμος στις
χθεσινές εκλογές έδωσε την πρωτιά σε ένα κόμμα το οποίο πριν δύο χρόνια, όχι
πριν δέκα, πριν δύο κατά γενική ομολογία με την πολιτική που εφάρμοσε
κατέστρεψε τη χώρα, ετράπη σε άτακτη φυγή, ο τότε αρχηγός της και πρωθυπουργός
παραμένει μουγγός, ο τωρινός αρχηγός της ήταν με σθένος αντιμνημονιακός για
ενάμιση χρόνο και στη συνέχεια ψήφισε και υποστήριξε με πάθος το δεύτερο
μνημόνιο και σήμερα δηλώνει διαπραγματευτής αυτού του μνημονίου, που ο ίδιος
πριν μερικούς μήνες ψήφισε και μέχρι πριν έναν μήνα με πάθος, όπως προείπα,
υποστήριζε. Πολύ αναλυτές λένε ότι ο φόβος που καλλιεργήθηκε το προεκλογικό
διάστημα από όλες τις παρατάξεις οδήγησε τον κόσμο σ’ αυτή την επιλογή. Εγώ θα
έλεγα να πάψουμε να δικαιολογούμε τα πάντα, να δούμε την αλήθεια και να κάνουμε
επιτέλους την αυτοκριτική μας ως άτομα, αναλαμβάνοντας την όποια ευθύνη έχουμε.
Αν δείτε τα ποσοστά που συγκέντρωσε η δεξιά στο σύνολό της θα δείτε ότι έχει τη
δύναμη που παραδοσιακά είχε πάντα. Δηλ. 30% της νδ + 6,5% των ανεξάρτητων +7%
της χρυσής αυγής + 3% των μικρών που δεν μπήκαν στη βουλή, σύνολο 46,5%. Αυτό
το ποσοστό δεν είναι δυνατόν να είναι εφοπλιστές και διαπλεκόμενοι. Δεν είναι
δυνατόν, ακόμα και αφαιρώντας το 7% του κόμματος του Καμμένου, μέσα σ’ αυτό το
ποσοστό να μην υπάρχουν εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που
ασφυκτιούν από τη σημερινή κατάντια των πολιτικών της δεξιάς που ψήφισαν. Άρα
οι ευθύνες που έχουμε πλέον ως λαός είναι μεγάλες και το άλλοθι του φόβου
μάλλον δικαιολογεί με παιδικό τρόπο αυτές τις επιλογές που αποδεδειγμένα δεν
οδηγούν πουθενά. Επίσης ο ίδιος κόσμος έδωσε και πάλι 7% στους αποδεδειγμένα
πλέον τραμπούκους και ναζιστές της χρυσής αυγής, οι οποίοι πλέον απροκάλυπτα
και με την απόλυτη στήριξη του αρχηγού τους ανοίγουν τον «διάλογο» που ξέρουν
να «μιλούν» και με κομμάτια Ελλήνων πολιτών που διαφωνούν μαζί τους. Θεωρώ
μέγιστο λάθος την επικοινωνιακή απομόνωση του συγκεκριμένου χώρου, γιατί, όσο
κι αν διαφωνώ μαζί τους, πιστεύω βαθιά ότι αυτή τη διαφωνία μου μόνο σε επίπεδο
επιχειρημάτων μπορώ να την εκφράσω. Όμως, απαντώντας σε ένα ρητορικό ερώτημα,
σκεφτείτε πού θα φτάσουν αυτοί οι «κύριοι», αν ποτέ ξεπεράσουν το 10%... Μάλλον
στην καλύτερη των περιπτώσεων θα στείλουν στη Μακρόνησο αυτούς που διαφωνούν
μαζί τους. Μαύρες σελίδες της ιστορίας μας που καλό θα είναι που και που να
θυμόμαστε.
Γιώργος Ανδρεάδης
