Οι Έλληνες θα καταλάβουν τι συνέβη όταν έρθει η στιγμή να πωληθεί η ΛΑΡΚΟ.
Το εν λόγω νομοσχέδιο – και πλέον νόμος – που ανατρέπει όλο το θεσμικό πλαίσιο αδειοδότησης και ελέγχου των επιχειρήσεων (αξίζει να διαβάσετε εδώ την άποψη της Γενικής Διεύθυνσης Φυσικού Πλούτου του ΥΠΕΚΑ) είχε πάνω του «καρφιτσωμένες» 18 τροπολογίες. Άλλες 5 είχαν αφαιρεθεί από τον Υπουργό κ. Χατζηδάκη ως «μη επείγουσες» πριν ξεκινήσει η συζήτηση του νομοσχεδίου. Δικαιολογούμενος για το πλήθος των τροπολογιών ο κ. Χατζηδάκης είπε στο σώμα της Βουλής:
«Πράγματι, λοιπόν εχθές αποσύρθηκαν πέντε τροπολογίες και έχουν μείνει τροπολογίες που είτε έχουν μνημονιακό χαρακτήρα είτε εξυπηρετούν επείγουσες ανάγκες».Η συγκεκριμένη τροποποίηση του Μεταλλευτικού Κώδικα προφανώς εντάσσεται στις μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης, όπως είναι φανερό και από την «Αιτιολογική Έκθεση» της Τροπολογίας 1457/68 5.5.2014:
«Καταργούνται αναχρονιστικές διατάξεις του Μεταλλευτικού Κώδικα με τις οποίες δινόταν η εξουσία στον Υπουργό να υποχρεώνει τους εκμεταλλευτές μεταλλείων να προμηθεύουν με το σύνολο των εξορυσσομένων προϊόντων Ελληνικές Μεταλλουργικές Βιομηχανίες επί ποινή έκπτωσης του δικαιώματος εκμετάλλευσης και αντίστοιχα του Υπουργικού Συμβουλίου να υποχρεώνει σε αναγκαστική εκμίσθωση των μεταλλείων από Ελληνικές Μεταλλουργικές Βιομηχανίες. Η εν λόγω παρέμβαση σε ιδιωτικής φύσης δραστηριότητες κρίνεται δυσανάλογη του σκοπού και δεν συνάδει με τους κανόνες του ελεύθερου ανταγωνισμού αλλά και της ελευθερίας άσκησης οικονομικής δραστηριότητας. Για το λόγο αυτό και προς ενίσχυση της ασφάλειας δικαίου προτείνεται η κατάργηση των διατάξεων αυτών».Οι συγκεκριμένες διατάξεις που καταργήθηκαν ως «αναχρονιστικές» ήταν θεμελιώδους σημασίας διότι εξέφραζαν τη βούληση του νομοθέτη για κάθετη αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με εγχώρια μεταλλουργία. Στόχος τους ήταν η διασφάλιση επάρκειας πρώτων υλών για τις βιομηχανίες μας, υφιστάμενες και υπό ίδρυση, και η στήριξη της βιωσιμότητάς τους. Αναχρονιστικά πράγματα.
Κανένα μεταλλουργικό εργοστάσιο δεν πρόκειται να κατασκευαστεί αν δεν υπάρχουν τα συμπυκνώματα που θα το τροφοδοτήσουν. Επίσης κανένα υφιστάμενο εργοστάσιο στην Ελλάδα δεν θα επιβιώσει αν πρέπει να αγοράζει (βλέπε εισάγει) συμπυκνώματα ή μεταλλεύματα από την ελεύθερη αγορά και να ανταγωνιστεί με μεγαθήρια, την ίδια στιγμή που οι πολυάριθμοι μεταλλειοκτήτες των Ελληνικών παραχωρήσεων μεταλλείων είτε θα τα διατηρούν σε αργία είτε θα εξάγουν ακατέργαστα τα ίδια μεταλλεύματα και συμπυκνώματα. Με αυτούς τους όρους φυσικά κανένα νέο εργοστάσιο δεν μπορεί να ιδρυθεί. Με άλλα λόγια, οι ορυκτές πρώτες ύλες που τροφοδοτούν το εργοστάσιο είναι μέρος της αξίας του και αυτό θα γίνει άμεσα και οδυνηρά αντιληπτό στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ. Το εργοστάσιο της Λάρυμνας θα είναι ένα άχρηστο κουφάρι αν αποσπαστεί από τα μεταλλεία σιδηρονικελιούχου λατερίτη της Εύβοιας και της Καστοριάς που το τροφοδοτούν, πράγμα που είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα συμβεί με τα σενάρια ιδιωτικοποίησης που έρχονται στο φως από το ΤΑΙΠΕΔ. Χωρίς την ασφαλιστική δικλείδα του άρθρου 85Α&Β, αν η μελλοντική Διοίκηση της εταιρείας, ως μεταλλειοκτήτης, θεωρήσει ότι είναι πιο επικερδές να πουλήσει τα μεταλλεύματα στο εξωτερικό παρά να τροφοδοτήσει με αυτά ένα εργοστάσιο που χρειάζεται σημαντικές επενδύσεις για εκσυγχρονισμό, προστασία του περιβάλλοντος και νέα τεχνολογία επεξεργασίας, το ήδη οριακό οικονομικά εργοστάσιο δεν μπορεί παρά να κλείσει. Την επόμενη φορά που θα κλαίγονται οι κυβερνητικοί βουλευτές της περιοχής για το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ, ας θυμηθούν την τροπολογία που ψήφισαν στις 7/5/2014…
