ΣΠΥΡΟΣ ΤΖΟΚΑΣ
Και να σύντροφοι που τσιμπιόμαστε και δεν
ξυπνάμε. Είμαστε στην πραγματικότητα. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ που στρατευτήκαμε, που
υπηρετήσαμε που μας έφαγε και της φάγαμε τις σάρκες είναι τώρα εδώ. Όρθια. Αυτή
η Αριστερά. Που ποτέ δεν εγκαταλείψαμε. Ούτε στις μέρες της απόλυτης ανομβρίας.
Μαλώσαμε, πικραθήκαμε, πικράναμε άλλους….ποτέ όμως δεν μιλήσαμε για διαζύγιο.
Ποτέ δεν το σκεφτήκαμε. Χρόνια ολόκληρα συγκατοίκησης και συμβίωσης.
Και
τώρα να…..Η Ιστορία απευθύνει πρόκληση και πρόσκληση στην ταπεινότητα μας. Η Ιστορία μας κάνει την τιμή να μας φιλοξενήσει στα σαλόνια
της……και να μας εξομολογηθεί. Να λύσει τη σιωπή της. Τη σιωπή αυτή που της
έχουν επιβάλει. Ή καλύτερα την επιλεκτική χρήση της για κάθε σκοπιμότητα που
προκύπτει.
Και
ανασύρει τη βαλίτσα της μνήμης στο προσκήνιο.
Με θησαυρούς μέσα. Προσωπικούς θησαυρούς. Τόσα και τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια λεηλατούσαν τις ιδέες μας.
Λεηλατούσαν τις αλήθειες μας. Λαθρεπιβάτες στα όνειρα μας. Μας τα έκλεβαν. Και
δεν τα λέγαμε. Μας φόβισε και ο Σαββόπουλος που είπε ….. «τα όνειρα σου μην τα
λες, γιατί μια νύχτα κρύα, μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία..»
Και δεν τα λέγαμε.
Στο
διάβα μας, στο μακρύ αλλά και σύντομο δρόμο άλλα περιμέναμε, άλλα ονειρευόμασταν και άλλα βρήκαμε… Δεν γνωρίζαμε στην αρχή ότι
πολλοί άνθρωποι γίνονται επαναστάτες εκ των υστέρων, όχι εκ των προτέρων.
Αργότερα το μάθαμε και αυτό καλά. Ασφαλίτες και «δάσκαλοι» αγκαζέ. Συνοδοιπόροι
και ρουφιάνοι στο πλάι. Και αντάμα οι φουκαράδες. Τα μόνιμα κορόιδα. Οι μόνιμοι
βαστάζοι. «Άντε Θύμα – άντε ψώνιο – άντε σύμβολο αιώνιο», που λέει και ο Κώστας
Βάρναλης.
Στο
διάβα μας αντικρίσαμε την εξαργύρωση των
τίτλων, κίβδηλων και αυθεντικών. «Δεν δικαιώθηκαν ποτέ οι αγωνιστές….Όσοι
παρέμειναν αμετακίνητοι στις αρχές τους και δεν λιποψύχησαν, όσοι στις δύσκολες
ώρες προσπάθησαν να διαφυλάξουν τις αξίες και παρέμειναν άνθρωποι
αντιμετωπίστηκαν σαν ύποπτοι και καταδιώχτηκαν.», έλεγε ο κυρ Λευτέρης.
Αλλά και ο κυρ Λευτέρης συνέχιζε στο ίδιο
μετερίζι. Και μεις. Υπερασπίζανε την
τιμή, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία μας. Πιστεύαμε ότι δεν πουλιούνται και
αγοράζονται τα πάντα. Δεχθήκαμε και χτυπήματα…
τραυματιστήκαμε ψυχικά και σωματικά. Κάποιους θύτες αργότερα τους είδαμε
μπροστά μας να παριστάνουν τα θύματα… να καρπούνται αυτά που χλεύαζαν… να κοκορεύονται σε αυτούς που έβριζαν. Είναι
ακόμα μπροστά μας αυτοί οι εφιάλτες. Τους βλέπουμε να βγάζουν λόγους στα
μπαλκόνια…! Και αυτοί επιχειρούν να μας κρίνουν. Αυτοί είναι οι τιμητές! Οι
δήμιοι χλευάζουν τα θύματα τους…….
Και
μια μεγάλη πορεία. Προχωρούσαμε. Παντού… σε όλα τα επίπεδα… στις διαδηλώσεις…
στις συνελεύσεις…στις πολιτικές νεολαίες… στις ατελείωτες πολιτικές και
ιδεολογικές συζητήσεις.. στα χαζοξενύχτια των πολιτικών αναλύσεων….στον κινηματογράφο
«Αλκυονίδα» …στις ταβέρνες και στα φοιτητικά κουτούκια… στα αντάρτικα με τον
Πάνο Τζαβέλα…. στις μπουάτ… στις
«εσπερίδες», στην «απανεμιά», με τον Γιάννη Αργύρη και Γιώργο Ζωγράφο.. στο
«Μουσικό Καφενείο» με την παρέα του Νικόλα
Άσιμου… στο «Κύτταρο» με τον Διονύση Σαββόπουλο… στο «Ζουμ» με τον Νίκο
Ξυλούρη.. στο θέατρο με το έργο σταθμό για την εποχή «Το μεγάλο μας τσίρκο» από τη Τζένη Καρέζη και τον Κώστας Καζάκο στο θέατρο
"Αθήναιον" με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα
νεότερα χρόνια……στο υπόγειο του Κάρολου Κουν… και δεν έχει τελειωμό ο
κατάλογος.
Μια πορεία διαμόρφωσης ήθους….πολιτιστικής,
ιδεολογικής και πολιτικής μόρφωσης. «Και το αίσθημα της ηθικής υπεροχής
διαπερνούσε την αριστερή μας συνείδηση για να γονιμοποιήσει τον αγώνα, που
χωρίς αυτό θα παρέμενε ισοβίως άνοστος, ισοβίως άγονος, ισοβίως δέσμιος των
δυσμενών συσχετισμών.»
Και
τώρα πάλι τα ίδια. Υποταγή ή θάνατος!!! Αφόρητη πλήξη. Αφόρητη
Θλίψη…..κατάθλιψη. Ύβρις για τους αγωνιστές της Αριστεράς…..για τους
φυλακισμένους, εξορισμένους, βασανισμένους, εκτελεσμένους. Αυτοί που σήκωσαν το
ανάστημα τους. Πάντα έτσι ήταν… όρθιοι, με ψηλά το κεφάλι… μόνον έτσι μπορούσαν
να βλέπουν τα αστέρια… μόνον έτσι μπορούσαν να ζήσουν…όσο ζήσουν… με όποιο
κόστος. Δεν χόρευαν ποτέ στο ένα πόδι, ούτε έσκυψαν δουλικά, ανεξάρτητα από τα
καθεστώτα που ήθελαν να τους επιβάλλουν. Χόρευαν με τα χέρια τους, σαν να
ήθελαν να πετάξουν προς τα αστέρια.
Τώρα πια που συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι
όνειρο, είναι αλήθεια πρέπει να προσέχουμε…να προσέχουμε πολύ. Μακριά, πολύ
μακριά από τις δηλώσεις υποταγής. Για να δώσουμε τη φωτιά στους ανθρώπους, το φως
που θα φωτίσει το μέλλον χρειάζεται και αρετή και τόλμη. Θα πάρουν την αλήθεια μας και θα την κάνουν
λιώμα. Και θα επιχειρήσουν να μας κρεμάσουν στα Τάρταρα και να μας εξοντώσουν. Ταπεινά
πρέπει να πορευθούμε. Η ταπεινότητα
είναι σε τέτοιες στιγμές επαναστατική πράξη. Η ταπεινότητα των μεγάλων
επαναστατών. Να προσέξουμε πως θα αγκαλιάσουμε τον κόσμο……είναι γεμάτος πληγές
και πονάει. Πονάει παντού.
Και τώρα να…..Η Ιστορία απευθύνει πρόκληση
και πρόσκληση στην ταπεινότητα μας. Και μου είναι τόσο βαρύ το φορτίο. Και
είμαι τόσο ανήσυχος….λες και θα κυβερνήσω εγώ!!! Σήμερα είναι στενάχωρα όλα. Μέσα μας,
γύρω μας, παντού. Το αδιέξοδο μιας χώρας στις ψυχές των κατοίκων της. Πατρίδα
υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα πεδίο βολής φθηνό. Πεθαίνει σαν χώρα! Ακούς την
κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε;.. με πικραίνουν τα λόγια του
ποιητή… με ανακουφίζουν, όμως… με παραμυθιάζουν.. μου δίνουν δύναμη..» «Είναι μικρός ο
τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει
είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να
μιλιέται.»
Δεν πρέπει να ζητήσουμε τίποτα
σύντροφοι. Μόνο να δώσουμε. Να εντοπίσουμε αυτούς που «σπρώχνονται» και να τους
απομονώσουμε. Μόνο να δώσουμε. Να μην ζητήσουμε μερτικό…..να μην ζητήσουμε
αξιώματα. Ο καθένας στο μετερίζι του. Χωρίς ιδιοτέλεια…. Να κερδίσουμε τον
πόλεμο. Να δικαιωθούμε στα παιδιά μας. Να αποδείξουμε σ’ αυτά που μας στήνουν
στον τοίχο ότι δεν είμαστε λαμόγια….δεν τα πουλήσαμε. Απλά η Ιστορία
αναγκάσθηκε να μας θυμηθεί τώρα. Μας προκαλεί να υλοποιήσουμε τα όνειρα μας σε
ένα άνυδρο τοπίο…….και θα το κάνουμε. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να
υπερασπιστούμε. Προσοχή!!! Μην χαθεί η ελπίδα….
