Συμπαράστασης στον συμπολίτη μας Μάριο Ζέρβα






Ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών:


http://petitiononline.com/mariosz/petition.htm






Την Κυριακή 28 Μαρτίου, συγκροτήθηκε στη Λιβαδειά Επιτροπή Συμπαράστασης στον προφυλακισμένο συμπολίτη μας Μάριο Ζέρβα.

Την Πέμπτη 11 Μαρτίου, συνελήφθη απρόκλητα κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Αθήνα, ο Μάριος Ζέρβας, ετών 27. Δυστυχώς παρά τις δεκάδες φωτογραφίες κατά τη στιγμή της σύλληψης και τους δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες που μαρτυρούσαν την αθωότητα του, του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για κουκούλα, κατοχή και ρίψη μολότοφ, διατάραξη της κοινής ειρήνης και απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης και προφυλακίσθηκε στον Κορυδαλλό.
Ο Μάριος είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και εργάζεται ως προπονητής κολύμβησης παιδιών και νηπίων στο ΟΑΚΑ. Είναι ένας νέος που μεγάλωσε στη Λιβαδειά, ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους όσους τον γνωρίζουν. Την ημέρα της σύλληψης του αμέσως μετά την πορεία σκόπευε να πάει στο ΟΑΚΑ που είχε μάθημα. Στις φωτογραφίες φαίνεται ότι το πρόσωπό του είναι ακάλυπτο, ενώ στον σάκο που κρατούσε δεν βρέθηκαν παρά τα πράγματα της δουλειάς του.
Είναι φανερό ότι ο Μάριος είχε την ατυχία να αποτελέσει παράδειγμα προς συμμόρφωση. Στη θέση του Μάριου θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοσδήποτε νέος άνθρωπος που διαδηλώνει, για να προστατέψει κοινωνικά δικαιώματα και να εκφράσει την αντίθεσή του στα μέτρα κατά των εργαζομένων. Είναι λοιπόν εγκληματικό να ταλαιπωρείται, να στιγματίζεται και να αντιμετωπίζει κίνδυνο φυλάκισης στην αρχή της ζωής του, επειδή άσκησε ειρηνικά το δικαίωμά του στη διαμαρτυρία. Και είναι επικίνδυνο το μήνυμα που στέλνουν στην κοινωνία πρακτικές όπως η βία, η κατάχρηση εξουσίας και η αδικία απέναντι σε ενεργούς πολίτες όπως ο Μάριος.
Για τους λόγους αυτούς η άδικη σύλληψη του Μάριου Ζέρβα έχει ξεσηκώσει ένα πρωτοφανές πανελλαδικό κύμα συμπαράστασης. Πιστεύουμε ότι είναι σημαντική η συμπαράσταση που θα εκδηλωθεί από τους συντοπίτες και την πόλη που μεγάλωσε. Απευθύνουμε έκκληση σε όλους να σταθούν στο πλάι του και να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Καλούμε το δημοτικό και το νομαρχιακό συμβούλιο, κάθε σύλλογο και σωματείο, κάθε συνδικαλιστικό, πολιτικό, επιστημονικό, αθλητικό, κοινωνικό, πολιτιστικό φορέα της Λιβαδειάς και της Βοιωτίας να εκδώσουν ψήφισμα συμπαράστασης στο Μάριο Ζέρβα.

Από κει που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και το βόδι !





Όταν τα τέλη του 2008 ξεκίνησε η συζήτηση για την κρίση όλες οι σοβαρές αναλύσεις περιέγραφαν ως αιτία την υπερσυσσώρευση των απαιτήσεων των τραπεζών από την πραγματική οικονομία. Αυτή αναπτύχθηκε μέσω του υπερδανεισμού των νοικοκυριών, τα οποία πάσχιζαν με αυτόν τον τρόπο -αφού οι χαμηλοί μισθοί δεν επαρκούσαν- να ικανοποιήσουν τις κοινωνικά αποδεκτές ανάγκες που η σύγχρονη ζωή προσδιορίζει. Σε αυτό συνετέλεσαν και για πολλά χρόνια και μέχρι τώρα!, μεγάλες φοροελαφρύνσεις των κερδών των εταιρειών (από 35% στο 24%), οι εκτεταμένες φοροαπαλλαγές πολλών κλάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθώς και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή (κλοπή φόρων και ενσήμων).
Έτσι, και το κράτος συσσώρευε ελλείμματα και χρέη και οι πολίτες αναγκαζόντουσαν και αναγκάζονται όλο και περισσότερο να πληρώνουν για να αγοράζουν από τον ιδιωτικό τομέα αγαθά και υπηρεσίες που το κράτος δεν καλύπτει πλέον.
Βασικά δημόσια αγαθά έγιναν εμπορεύματα. Κατά συνέπεια, η καθημερινή ζωή «ακρίβυνε», όχι μόνο γιατί ακρίβυναν τα βασικά αγαθά (στέγη, διατροφή, μετακίνηση), αλλά και γιατί αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε και γι’ αυτά που παρέχονταν δωρεάν ως κοινωνική πολιτική σε όσους τα έχουν ανάγκη: νερό,ιατρικές υπηρεσίες, ατομική ασφάλιση αντί κοινωνικής, ιδιωτικά στεγαστικά δάνεια αντί των προγραμμάτων του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας.
Το κράτος ιδιωτικοποίησε και αποσύρθηκε…
Όλο το 2009 κύλησε με αμήχανη αναμονή και οι δυνάμεις της εξουσίας κέρδισαν χρόνο και «από κει που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και το βόδι»

Σχεδόν μονότονα ηχούν πλεον τα σύγχρονα τύμπανα ενός πολέμου ανείπωτου.
Καθημερινά μας προειδοποιούν για τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε στο όνομα της πατρίδας.
-Να μειωθούν οι μισθοί
-Να μειωθούν οι συντάξεις και να αυξηθούν τα όρια ηλικίας, γιατί ζούμε πολύ και έχουμε (κάποιοι) μεγάλες αποδοχές! Μπορεί και 2000 ευρώ το μήνα-66 ευρώ την ημέρα!
Να δεχτούμε την πολτοποίηση σε ό,τι έχει απομείνει από ωράρια, διασφαλίσεις από αυθαιρεσίες του εργοδότη.
-Να απελευθερωθούν οι απολύσεις και άλλα τέτοια ωραία.
Την ίδια στιγμή που όλοι νοιώθουμε το κρύο χέρι του φόβου και ότι μέσα στην ρευστότητα που ζούμε το μόνο σίγουρο είναι η βαναυσότητα των μέτρων που θέλουν να προωθήσουν οι πολιτικοί γκάγκστερ της εξουσίας, πολλοί από μας αναπαράγουμε τις ανοησίες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν:
-Ότι για όλα φταίει ο διπλανός μας που μπορεί να έχει το προνόμιο μιας δουλειάς μόνιμης και να μην τρέμει μπροστά στον εργοδότη ή ο δημόσιος υπάλληλος γιατί είναι δημόσιος και πρέπει να τον βρίζουμε και εμείς.
Με αυτό δεν διατείνομαι ότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα που δεν σέβονται την εργασία τους.
Απλά ας σκεφτούμε ότι κάνουν αυτό που προπαγανδίζει η κυρίαρχη κουλτούρα με όλα τα μέσα: ότι είναι μαγκιά να ζεις, και αν μπορείς και να πλουτίζεις, σε βάρος του διπλανού σου, αρπάζοντας άμα είσαι επιχειρηματίας, θεωρείσαι πετυχημένος. Αυτό «προσπαθεί» λοιπόν και ένα τμήμα των μισθωτών εργαζομένων: να μοιάσει στους πετυχημένους του συστήματος. Αλλά αυτή δεν είναι βεβαίως η αιτία της κρίσης .
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι φταίνε οι συνταξιούχοι και μάλιστα όσοι πρόλαβαν να φύγουν με 30-35 χρόνια δουλειάς σχετικά νέοι. Αυτοί θα επιβαρύνουν την «πατρίδα» γιατί θα ζήσουν ίσως και πιο πολύ!
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι φταίνε οι ανίκανοι πολιτικοί , οι συνδικαλιστές, οι διεφθαρμένοι, οι νέοι που είναι τεμπέληδες γιατί δεν δουλεύουν, οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι μετανάστες, οι μαύροι, οι κίτρινοι κλπ κλπ.
Έτσι, χωρίς σκέψη, παρκάρουν τους εαυτούς τους μετά από την άχαρη και κουραστική μέρα στο καναπεδάκι της τηλεόρασης και, φοβούμενοι να εκτεθούν με ενοχλητικά πράματα που θέλουν κόπο και μεράκι, ξεμπερδεύουν βρίζοντας όλους τους διπλανούς τους ή ασχολούμενοι με ακίνδυνα θέματα, όπως ποδόσφαιρο, μεταγραφές, διαζύγια τηλεαστέρων και άλλα τέτοια.
Όλα τα πυροβολούν περιμένοντας κάποιο σωτήρα που θα βάλει τάξη σε όλους εμάς τους ανάξιους. (Από την εποχή της δικτατορίας περάσανε πολλά χρόνια και τα βιώματα δυστυχώς δεν μεταβιβάζονται).

Όλοι είναι υπεύθυνοι εκτός από το «άγιο κέρδος»!



Και όλοι χρωστάμε στην πατρίδα: δηλαδή στους τραπεζίτες, στις επιχειρήσεις, στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους που στήνουνε την μηχανή της τρομοκρατίας των αγορών χρήματος.
Όλοι να πληρώσουμε λοιπόν!!!
Για τους εκμεταλλευτές που τους λένε πατρίδα!
Όλοι να πληρώσουμε τους απατεώνες!!!

Τίποτα δεν χαρίζεται, τα πάντα κατακτώνται.

Γιατί η απάτη, η εκμετάλλευση,η ταπείνωση, η ανασφάλεια, ο αυταρχισμός χτυπούν την πόρτα όλων μας. Και είναι λάθος να νομίζει κανείς ότι εξαιρείται επειδή είναι αυτή τη στιγμή μόνιμος ή έχει κάποιο εισοδηματάκι...
Το πολύ -πολύ να κουτσοπορέψει τη ζωούλα του.
Αλλά θα πρόκειται για ζωή ταπεινωμένη….
Η εξαθλίωση ειναι μηχανισμός αναπαραγωγής του καπιταλιμού,και οχι αφετηρια ανατροπής...

Τα κυρια καθήκοντα του λαού και των εργαζομένων σημερα στη χωρα μας πρέπει να ειναι πρώτον η κοινωνικη αλληλεγγύη και η δυνατότητα να δώσουν φωνή σε οσους δεν εχουν,αφου πρωτα τους ακουσουν,και δευτερον η πάλη για την δημιουργία ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ συνθηκών και θεσμών ίσης προσβασης απο ολους σε ολα...
Την κρίση δεν την δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, δεν την δημιούργησαν οι φτωχοί αυτού του κόσμου, δεν δημιουργήθηκε από τα κάτω. Και συγχρόνως η κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε δημιουργήθηκε από μόνη της. Η Αριστερά πολύ έγκαιρα προειδοποιούσε πως ο καπιταλισμός από τη μία χρησιμοποιεί τις κρίσεις για αυτοκάθαρση και από την άλλη με στόχο να επιτυγχάνει συνεχώς υψηλή κερδοφορία του κεφαλαίου είναι πάντα έτοιμος να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις, κοινωνικές σχέσεις και δομές, το περιβάλλον.
Στην ουσία η κρίση κάνει πιο φανερό αυτό που πάντοτε υπήρχε. Τη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Το χρέος μας λέει κυβέρνηση και Ε.Ε..΄΄ Το χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα απαιτούν αυτά τα σκληρά μέτρα΄΄.Κατ’ αρχήν το χρέος έχει παραγωγό. Ας πάρουμε τρείς σημαδιακές χρονιές. Το 1981 το χρέος ήταν στο 27,3% , το 1989 ήταν 61,9% και το 1997 (που αρχίζει η πορεία προς την ΟΝΕ 108,7% πάντα σε σχέση με το ΑΕΠ και σήμερα ξεπερνά το 120%.). Ποιοι και με ποιες πολιτικές κυβέρνησαν αυτό τον τόπο;
Το δημόσιο χρέος αντιμετωπίζεται με λιτότητα, η λιτότητα δημιουργεί ύφεση, η ύφεση αυξάνει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, η αύξηση του χρέους οδηγεί σε νέα λιτότητα και νέα αύξηση του χρέους και πάει λέγοντας.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις σ΄ όλες τις χώρες παίζουν τούτη τη στιγμή ένα μεγάλο στοίχημα.Να μετατρέψουν την κρίση που δημιούργησαν σε ευκαιρία να πάρουν πίσω όσα η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι κατάκτησαν με αγώνες και αίμα κοντά δύο αιώνες τώρα.
Υποστηρίζουμε και αγωνιζόμαστε για μια σύνθετη απάντηση στην κρίση με τρεις αλληλένδετους στόχους:
Α. Μια ασπίδα κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης.
Β. Ένα άμεσο πρόγραμμα ανάσχεσης της κρίσης, ανάκαμψης της απασχόλησης, τόνωσης των εισοδημάτων.
Γ. Μια νέα στρατηγική κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης.
Ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανάπτυξης, με νέους κανόνες αποτελεσματικής εποπτείας και ρύθμισης, με ισχυρό δημόσιο χρηματοπιστωτικό δίκτυο και με κομβικό σημείο την ανάκτηση του δημόσιου χαρακτήρα της Εθνικής Τράπεζας.
Η αντιμετώπιση της πολιτικής διαφθοράς και η κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της πολιτικής από οικονομικά συμφέροντα – ο δημοκρατικός έλεγχος της οικονομίας, της οικονομικής πολιτικής, η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης με στόχο την αποτελεσματικότητα, την εξυπηρέτηση του πολίτη και την απαλλαγή από κομματικές παρεμβάσεις και πελατειακές σχέσεις – η εμβάθυνση της δημοκρατίας με τομές όπως η απλή αναλογική, ο χωρισμός κράτους-εκκλησίας – η προστασία και ενίσχυση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Στο ερώτημα «πού θα βρείτε τους αναγκαίους πόρους», η απάντησή μας είναι σαφής:Με την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, μέσα από ένα απλό, δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, που κατανέμει δικαιότερα τα φορολογικά βάρη (που σήμερα πληρώνουν κυρίως οι μισθωτοί και όχι το κεφάλαιο), που προχωρά σε αύξηση των εσόδων του Δημοσίου με σκοπό τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής και των αναπτυξιακών παρεμβάσεων
Με την εξοικονόμηση πόρων: με συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής σε όποιο επίπεδο κι αν γίνεται αλλά και με τη μείωση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, την καταπολέμηση της σπατάλης και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και τη διαφανή αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.

Σημερα την πολιτική μας συγκυρία 6 λέξεις συγκροτούν.Κοινωνικός συνασπισμόςΠανευρωπαϊκός συντονισμόςΔιεθνιστική αλληλεγγύη

Είναι λοιπόν θέμα αξιοπρέπειας, και θέμα ανθρωπιάς να σκεφτόμαστε κριτικά, να συμμετέχουμε, να απεργούμε και να αγωνιζόμαστε.
Γιατί η μεγαλύτερη αρετή των ανθρώπων είναι η Αλληλεγγύη απέναντι στην ασχήμια και την αδικία.
Αυτή μαζί με την κριτική σκέψη δίνουν νόημα στην περιπέτεια της ύπαρξής μας.


Και είναι απαραίτητοι σκληροί αγώνες για να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση στην κρίση.

Για να έχουμε μέρες περηφάνιας και γνώσης, για να κερδίσουμε στον κοινωνικό πόλεμο που ήδη έχει ξεκινήσει .
Για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς απάτη και εκμετάλλευση.
Γιατί όλα είναι δυνατά, και τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Όλα εξαρτώνται από την αποφασιστικότητα και την ισχύ των αγώνων που θα δώσουμε ....

Η Δ.Ε.Υ.Α.Λ. θύμα καταστροφικών επιλογών, αδιαφάνειας και κακοδιοίκησης

Η τελευταία πλέον δημοτική επιχείρηση που αντιμετωπίζει οικονομικό αδιέξοδο και παράλυση λειτουργίας, είναι η κρίσιμη επιχείρηση ύδρευσης και αποχέτευσης της Λιβαδειάς.
Πρόκειται κυριολεκτικά για κατόρθωμα του κ.Τσιφή, προέδρου της επιχείρησης και των προσωπικών του επιλογών στις οποίες ανήκει και ο δ/ντης της ΔΕΥΑΛ, Γιάννης Ζαχείλας. Είναι λοιπόν πραγματικά αξιοθαύμαστο πώς μια απόλυτα βιώσιμη επιχείρηση που:
- παραδόθηκε το 2007 με αποθεματικό 1,2 εκατ. ευρώ
- πληρώνει ελάχιστα τοκοχρεωλύσια που διαρκώς μειώνονται,
- κάνει πολύ λιγότερα έργα σε σχέση με το παρελθόν,
- κάνει αδικαιολόγητα υψηλές αυξήσεις στα τιμολόγια,
- δεν έχει αλλάξει το καθεστώς των οφειλών από τους καταναλωτές,
κατάντησε να μην μπορεί να πληρώσει τις αποδοχές των εργαζομένων και οι πολίτες να το μαθαίνουν τελευταίοι.
Για αυτούς τους λόγους, καθώς για και το ιδιαίτερα κακό κλίμα στις σχέσεις με το προσωπικό, θα έπρεπε να έχει απομακρυνθεί πάραυτα ο δ/ντής της ΔΕΥΑΛ και θα έπρεπε να είχε παρουσιαστεί ένα σχέδιο διάσωσης της ΔΕΥΑΛ.
Αντί γιαυτό γινόμαστε μάρτυρες της πιο αδιέξοδης επιλογής: χωρίς μέτρα για την εξυγίανση της επιχείρησης, η μοναδική λύση που προτείνεται είναι ο δανεισμός για να καλυφθεί η μισθοδοσία! Δηλαδή η λήψη ενός δανείου το οποίο αφού φαγωθεί για τις αποδοχές του προσωπικού, θα πρέπει να ακολουθήσει και άλλο μεγαλύτερο προκειμένου να καλύπτει και την εξόφληση του πρώτου. Και αυτά σε μια περίοδο που η ΔΕΥΑΛ, κοντεύει να αποπληρώσει (ως το 2015) τα δάνεια που είχε λάβει για έργα που συγχρηματοδοτήθηκαν από ευρωπαϊκά κονδύλια.
Για τα φαινόμενα κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΕΥΑΛ ουδέποτε έλαβε μέτρα αλλά και ουδέποτε ενημέρωσε το Δημοτικό Συμβούλιο. Χρειάσθηκε να φθάσει η ΔΕΥΑΛ στο απροχώρητο και με υπογραφές της αντιπολίτευσης να συζητηθεί το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Και επειδή όλα τα φαινόμενα έχουν εξηγήσεις, μερικές διαπιστώσεις για το τι συμβαίνει στην επιχείρηση:
- Τα τελευταία χρόνια η ΔΕΥΑΛ αντί να εντάσσει έργα σε προγράμματα συγχρηματοδότησης εκτελεί κυρίως έργα με δικούς της πόρους. Ακόμη, εργασίες και έργα που η ΔΕΥΑΛ μπορεί να καλύψει με το προσωπικό της όπως για παράδειγμα δεξαμενές και μικρά έργα ύδρευσης, τα τελευταία χρόνια αναθέτονται σε εργολάβους. Με ένα ‘μαγικό’ τρόπο, τους διαγωνισμούς φαίνεται να κερδίζει ο ίδιος εργολάβος δίνοντας μάλιστα ασήμαντες εκπτώσεις. Ακόμη χειρότερα τις συχνές κακοτεχνίες αναλαμβάνουν να διορθώσουν τα συνεργεία της ΔΕΥΑΛ!
- Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι με χρήματα της ΔΕΥΑΛ (δηλαδή δικά μας) πληρώθηκε συμπληρωματικό έργο ύδρευσης αξίας πάνω απο 150 χιλ. ευρώ, το οποίο δεν είχε περιληφθεί στο έργο ύδρευσης που επιδοτήθηκε από κονδύλια της Ε.Ε (Γ ΚΠΣ) από την προηγούμενη δημοτική αρχή.
- Ενδεικτικό είναι επίσης το γεγονός ότι για τη συντήρηση του βιολογικού δαπανήθηκε πολλαπλάσιο ποσό από αυτό που είχε αρχικά εκτιμηθεί, χωρίς μελέτη και ευθύνη για τις επισκευές.
- Υπάρχουν επίσης ορισμένες κατηγορίες καταναλωτών όπως ο Λεβαδειακός, το Γηροκομείο της Μητρόπολης, το Κολυμβητήριο και τα σχολεία της πόλης που οφείλουν πολλά χρήματα και επί χρόνια. Κάποιοι από αυτούς τους οφειλέτες όπως π.χ. τα σχολεία ενδεχομένως δεν χρειάζεται να πληρώνουν νερό, ιδιαίτερα αφού οι σχολικές αυλές λειτουργούν και σαν κέντρα γειτονιάς τις εξωσχολικές ώρες. Χρειάζεται όμως τουλάχιστον να μην επιβαρύνεται η ΔΕΥΑΛ που καταβάλει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τον ΦΠΑ των ανείσπραχτων λογαριασμών. Και για αυτό θα αρκούσε μια απόφαση ώστε να μην χρεώνεται το νερό τουλάχιστον σε αυτούς τους φορείς που τα έξοδά τους καλύπτονται ούτως ή άλλως από τον Δήμο όπως τα σχολεία και το Κολυμβητήριο.
- Τέλος υπάρχουν δύο κατηγορίες διογκωμένων δαπανών που αφορούν το προσωπικό:

Α. Η μια αφορά την πρακτική των τελευταίων ετών να δίνονται υψηλές αποζημιώσεις σε υπαλλήλους που συνταξιοδοτούνται, οι οποίες υπολογίζονται ως να είχαν απολυθεί. Η πρακτική αυτή βασίζεται σε εφαρμογή σχετικής διάταξης του Οργανισμού Εσωτερικών Υπηρεσιών (ΟΕΥ),σε αντίθεση με παλαιότερη απόφαση της Περιφερειακής Διοίκησης ,χωρίς έγκριση από αυτή και χωρίς ενημέρωση του Δημοτικού Συμβουλίου. Το Δ.Σ. της ΔΕΥΑΛ όφειλε διαπιστώνοντας αυτό το πρόβλημα να φροντίσει νόμιμα την τροποποίησή του ΟΕΥ.

Β. Επίσης επιδόματα που λαμβάνουν κάποιοι εργαζόμενοι που δεν ανήκουν στο εργατοτεχνικό προσωπικό αλλά κυρίως στη διοικητική και τεχνική υπηρεσία δεν είναι λογικά και ενδεχομένως ούτε νόμιμα. Πρόκειται για επιδόματα όπως ανθυγιεινό, υπευθυνότητας, θέσης ή ακόμη και επιβλέποντος που προβλέπονται να χορηγούνται κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και όχι καταχρηστικά. Αυτά τα μη λογικά ή μη νόμιμα επιδόματα δόθηκαν με αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΥΑΛ.

Ένα μείζον ηθικό και πολιτικό ζήτημα προκύπτει από τις καταγγελίες μέλους του ΔΣ ότι ο δ/ντης της επιχείρησης παραποίησε αποφάσεις του ΔΣ ώστε να λάβει επιδόματα που δεν δικαιούται νόμιμα. Για τον λόγο αυτό συστήθηκε επιτροπή που ανέλαβε τη διενέργεια ΕΔΕ χωρίς μέχρι σήμερα να έχει ανακοινωθεί κανένα απολύτως πόρισμα.
Είναι όμως πραγματικά άδικο, να θεωρούνται όλοι οι εργαζόμενοι ακριβοπληρωμένοι και να συκοφαντείται το έργο τους στην επιχείρηση, που έλυσε τα προβλήματα υδροδότησης και αποχέτευσης ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα σημεία της πόλης.

Είναι βέβαιο ότι παραδείγματα σαν αυτά που προαναφέρθηκαν υπάρχουν και άλλα. Επί αυτών όμως καμία πρόταση δεν ακούστηκε. Αντίθετα για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια λειτουργίας της ΔΕΥΑΛ, φθάσαμε στο τέλος Μαρτίου χωρίς να έχει ψηφισθεί προϋπολογισμός και ετήσιο πρόγραμμα έργων (για πενταετές, ούτε λόγος). Ούτε καν η υποχρεωτική από τον ιδρυτικό νόμο (1069/80), έκδοση του ετήσιου φυλλαδίου που διανέμεται σε όλους τους δημότες με το λογαριασμό και δημοσιεύει τα οικονομικά στοιχεία της επιχείρησης δεν τηρήθηκε εδώ και 8 χρόνια από τις δύο τελευταίες δημοτικές αρχές.
Η Δημοτική Αρχή δεν δείχνει να συνειδητοποιεί τις τεράστιες ευθύνες της. Εμμένει στην επιλογή του δ/ντή, προς χάριν του οποίου αντικαταστάθηκε ο αντιδήμαρχος Σ. Αυγέρης από την θέση του Προέδρου και εκδιώχθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δ. Καλλιαντάσης όπως ο ίδιος κατήγγειλε. Είναι εξάλλου σύνηθες και διαρκές το φαινόμενο, να αποστασιοποιούνται με φοβερές καταγγελίες δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας και να επανακάμπτουν άλλοι, μόλις αποκτήσουν θέσεις. Στην χορεία των καταγγελλόντων προστέθηκε ο Ηλίας Γκριτζάπης αφού αντικαταστάθηκε από την θέση του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου.

Δυστυχώς για μια ακόμη φορά ο κ. Τσιφής πιστός στην μικρόψυχη και κομπλεξική αντιμετώπιση του εκλιπόντος σήμερα συντρόφου μας και τέως Δημάρχου Χρήστου Παλαιολόγου, προσπάθησε αδέξια να ρίξει τα βάρη και στην περίοδο της δημαρχίας του. Όταν η Λιβαδειά πρωτοπορούσε σε όλη την Ελλάδα με τα μεγάλα έργα ύδρευσης που έφεραν νερό σε όλες τις συνοικίες, την αποχέτευση της πόλης, τον Βιολογικό, τον ΧΥΤΑ. Ο κ. Τσιφής επέμενε ψευδώς στον ισχυρισμό ότι την περίοδο 2000-2001 λήφθηκε δάνειο χωρίς να γίνουν έργα, ακόμη και όταν του απέδειξαν το αντίθετο. Δεν δίστασε να αναφερθεί ακόμη και στον άθλο αναμόρφωσης ολόκληρης της Κρύας, λέγοντας ότι ο Δήμος ξόδεψε εκατομμύρια για κτίρια και χώρους που ανήκαν στον ΕΟΤ. Ένα έργο που χρηματοδοτήθηκε ως πρότυπο έργο με κονδύλια από την Ε.Ε., προβλήθηκε σε όλη την Ευρώπη και βραβεύτηκε από την παγκόσμια διάσκεψη του ΟΗΕ, λοιδορείται από τον Δήμαρχο του καμένου ΞΕΝΙΑ, της εγκατάλειψης της Κρύας, της ερήμωσης του Κάστρου, της κλειστής ΔΕΠΑΛ και ΔΕΤΕΛ και της χρεωκοπημένης πλέον ΔΕΥΑΛ.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια, η Λιβαδειά βιώνει το αποτέλεσμα της συνεργασίας ανάμεσα στις παρατάξεις των κ. Ρούσσαρη και Τσιφή που διαδέχτηκαν η μία την άλλη με καταστροφικά αποτελέσματα για την πόλη. Όσοι δημοτικοί σύμβουλοι επιθυμούν να περισώσουν κάτι από τον κατήφορο της ΔΕΥΑΛ και του Δήμου, πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες άμεσα.
Αλλιώς είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι απέναντι στους συμπολίτες τους.

Η ΔΕΥΑΛ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΕΟΥΔΟ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΕΥΑΛ

ΖΗΤΑΜΕ ΑΜΕΣΑ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΣΤΗΝ ΔΕΥΑΛ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗ ΛΗΨΗ ΔΑΝΕΙΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΕ ΑΥΞΗΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΝΕΡΟΥ.

Τ.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
24/3/2010